87. මා හට අසන්නට ලැබුණේ මේ විදිහටයි. ඒ දිනවල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටියේ රජගහ නුවර ලෙහෙනුන්ගේ අභය භූමිය වු වේළුවනාරාමයේ. ඒ දිනවල ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් රෝගී වෙලා, දුකට පත්වෙලා, බොහෝ සේ ගිලන් වෙලා, කුඹල් කරුවෙකුගේ ශාලාවක වැඩසිටියා.
එදා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් උපස්ථායක භික්ෂූන් ඇමතුවා. “ප්‍රිය ආයුෂ්මතුනි, මෙහි එන්න. ඔබ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටින තැනට යන්න. ගිහින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිරිපා සඟල සිරසින් වන්දනා කරන්න. ‘ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව රෝගී වෙලා, දුකට පත්වෙලා, බොහෝ සේ ගිලන් වෙලා ඉන්නවා. ඒ වක්කලී භික්ෂුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිරිපා සඟල සිරසින් වන්දනා කරනවා.’ මේ විදිහටත් කියන්න. ‘ස්වාමීනි, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, වක්කලී භික්ෂුව සිටින තැනට අනුකම්පා උපදවාගෙන වැඩමවා වදාරණ සේක් නම්, ඉතා යහපති’ කියල.”
“එසේය, ප්‍රිය ආයුෂ්මතුනි” කියල ඒ භික්ෂූන් ආයුෂ්මත් වක්කලීට පිළිතුරු දීලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටින තැනට පැමිණුනා. පැමිණිලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කළා. එකත්පස්ව වාඩිවුණා. එකත්පස්ව වාඩිවුණ ඒ භික්ෂූන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙකරුණ සැළ කළා. “ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව රෝගී වෙලා, දුකට පත්වෙලා, බොහෝ සේ ගිලන් වෙලා ඉන්නවා. ඒ වක්කලී භික්ෂුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිරිපා සඟල සිරසින් වන්දනා කරනවා. මෙසේත් පවසනවා. ‘ස්වාමීනි, භාග්‍යවතුන් වහන්ස, වක්කලී භික්ෂුව සිටින තැනට අනුකම්පා උපදවාගෙන වැඩමවා වදාරණ සේක් නම්, ඉතා යහපති’ කියල.” භාග්‍යවතුන් වහන්සේ නිශ්ශබ්දව වැඩසිටීමෙන් එය පිළිගෙන වදාළා.
එතකොට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සිවුරු හැඳ පොරොවා ගෙන, පාසිවුරුත් ගෙන ආයුෂ්මත් වක්කලී සිටි තැනට වැඩම කළා. ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් දුරින්ම වැඩම කරන්නා වූ භාග්‍යවතුන් වහන්සේව දැකලා ඇඳෙන් නැගිටින්නට උත්සාහ කළා.
එතකොට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ට මෙකරුණ වදාළා. “කමක් නැහැ පින්වත් වක්කලී. ඔබ ඇඳෙන් නැගිටින්නට උත්සාහ ගන්නට එපා. මෙතැන ආසන පණවලා තියෙනවා නෙව. මං මෙතැන වාඩි වෙන්නම්” කියලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පණවන ලද අසුනෙහි වැඩසිටියා. එසේ වැඩසිටිය භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ගෙන් මෙය විමසා වදාළා.
“පින්වත් වක්කලී, දැන් ඔබට කොහොමද? ඉවසන්නට පුළුවන්ද? කොහොමද යැපෙන්නට පුළුවන්ද? කොහොමද ඔබේ දුක් වේදනා අඩුවීමක් තියෙනවාද? වැඩිවීමක් දකින්නට නෑ නේද?”
“අනේ ස්වාමීනි, මට ඉවසන්නට අමාරුයි. යැපෙන්නටත් අමාරුයි. මගේ දුක් වේදනා බොහෝ සෙයින්ම වැඩිවෙනවා. අඩුවීමක් නෑ. වැඩිවීමක් මිසක් අඩුවීමක් පෙනෙන්නෙ නෑ.”
“ඇයි පින්වත් වක්කලී? කිසියම් පසුතැවිල්ලක් නැද්ද? කිසියම් විපිළිසර බවක් නැද්ද?” “අනේ ස්වාමීනි, හැබෑවටම මට ස්වල්ප පසුතැවිල්ලක් නොවෙයි තියෙන්නේ. ස්වල්ප විපිළිසරබවක් නොවෙයි තියෙන්නේ.”
“ඇයි පින්වත් වක්කලී, ඔබට සිල්වත් බව පිළිබඳව තමාගෙන්ම චෝදනා ලැබෙනවාද?” “අනේ නෑ ස්වාමීනි, මට සිල්වත් බව පිළිබඳව තමාගෙන් චෝදනා ලැබෙන්නේ නෑ.”
“ඉදින් පින්වත් වක්කලී, සිල්වත් බව පිළිබඳව ඔබට තමාගෙන්ම චෝදනා නොලැබෙනවා නම්, එහෙම එකේ ආයෙමත් ඔබ මොනවාට පසුතැවිලි වෙනවාද? මොනවාට විපිළිසර වෙනවාද?” “ස්වාමීනි, මං බොහෝ කලක් මුළුල්ලේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේව බැහැදකින්නට එන්න කැමැත්තෙන් හිටියා. යම්තාක් කලක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේව බැහැදකින්නට එළඹෙනු කැමැතිව හිටියත් එච්චරකටවත් මගේ ශරීරයෙහි සවිශක්තියක් නෑ.”
“කමක් නෑ පින්වත් වක්කලී, මේ කුණු ශරීරයක් දැකලා ඇති ඵලේ මොකක්ද? පින්වත් වක්කලී, යමෙක් ධර්මය දකිනවා නම්, ඔහු තමයි මාව දකින්නේ. යමෙක් මාව දකිනවා නම්, ඔහු තමයි ධර්මය දකින්නේ. පින්වත් වක්කලී, ධර්මයම දකිද්දී මාව පේනවා. මාව දකිද්දි ධර්මයයි පෙනෙන්නෙ.
පින්වත් වක්කලී, ඔබ මේ ගැන කුමක්ද සිතන්නේ? රූපය යනු නිත්‍ය දෙයක්ද? අනිත්‍ය දෙයක්ද?” “ස්වාමීනි, අනිත්‍යයි.”
“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම් එය දුක් දෙයක්ද? සැප දෙයක්ද?” “ස්වාමීනි, දුකයි.”
“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස්වන ධර්මතාවයට අයත් දෙයක් නම් එය ‘මගේ’ කියා හෝ එය ‘මම වෙමි’ කියා හෝ එය ‘මගේ ආත්මය’ කියා හෝ මුලාවෙන් දකින එක සුදුසුද?” “ස්වාමීනි, එය සුදුසු නෑ ම යි.”
“වේදනාව …. (පෙ) …. සඤ්ඤාව …. (පෙ) …. සංස්කාර …. (පෙ) …. විඤ්ඤාණය නිත්‍ය දෙයක්ද? අනිත්‍ය දෙයක්ද?” “ස්වාමීනි, අනිත්‍යයි …. (පෙ) …. එය ‘මගේ’ කියා හෝ එය ‘මම වෙමි’ කියා හෝ එය ‘මගේ ආත්මය’ කියා හෝ මුලාවෙන් දකින එක සුදුසුද?” “ස්වාමීනි, එය සුදුසු නෑ ම යි.”
“එහෙම නම් පින්වත් වක්කලී, අතීත, අනාගත, වර්තමාන වූ යම්කිසි රූපයක් ඇද්ද, ආධ්‍යාත්ම (තමා යැයි සළකන) රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, බාහිර රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, ගොරෝසු රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, සියුම් රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, හීන රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, උසස් රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, දුර තිබෙන රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, ළඟ තිබෙන රූපයක් වෙන්නට පුළුවනි, ඒ සෑම රූපයක්ම ‘මගේ නොවේ, මම නොවෙමි, මගේ ආත්මය නොවේ’ යන ඔය කරුණ ඒ ආකාරයෙන්ම දියුණු කළ ප්‍රඥාවෙන් දැකගන්නට ඕන. අතීත, අනාගත, වර්තමාන වූ යම්කිසි වේදනාවක් ඇද්ද …. (පෙ) …. අතීත, අනාගත, වර්තමාන වූ යම්කිසි සඤ්ඤාවක් ඇද්ද …. (පෙ) …. අතීත, අනාගත, වර්තමාන වූ යම්කිසි සංස්කාර ඇද්ද …. (පෙ) …. අතීත, අනාගත, වර්තමාන වූ යම්කිසි විඤ්ඤාණයක් ඇද්ද, ආධ්‍යාත්ම (තමා යැයි සළකන) විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, බාහිර විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, ගොරෝසු විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, සියුම් විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, හීන විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, උසස් විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, දුර තිබෙන විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, ළඟ තිබෙන විඤ්ඤාණයක් වෙන්නට පුළුවනි, ඒ සෑම විඤ්ඤාණයක්ම ‘මගේ නොවේ, මම නොවෙමි, මගේ ආත්මය නොවේ’ යන ඔය කරුණ ඒ ආකාරයෙන්ම දියුණු කළ ප්‍රඥාවෙන් දැකගන්නට ඕන.
පින්වත් වක්කලී, ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා ඔය විදිහට දියුණු කරපු ප්‍රඥාවෙන් දකින කොට රූපය ගැනත් අවබෝධයෙන්ම කළකිරෙනවා. වේදනාව ගැනත් අවබෝධයෙන්ම කළකිරෙනවා. සඤ්ඤාව ගැනත් අවබෝධයෙන්ම කළකිරෙනවා. සංස්කාර ගැනත් අවබෝධයෙන්ම කළකිරෙනවා. විඤ්ඤාණය ගැනත් අවබෝධයෙන්ම කළකිරෙනවා. අවබෝධයෙන්ම කළකිරුණු විට සිත ඇලෙන්නෙ නැතුව යනවා. සිත නොඇලෙන කොට එයින් සිත නිදහස් වෙනවා. සිත නිදහස් වෙන කොටම ‘නිදහස් වුණා’ කියල අවබෝධ ඥානය ඇති වෙනවා. ‘ඉපදීම ක්ෂය වෙලා ගියා. බඹසරවාසය සම්පූර්ණ කරගත්තා. නිවන පිණිස කළ යුතු දේ කරගත්තා. ආයෙත් නම් සංසාරයේ වෙන උපතක් නැතැ’යි අවබෝධය ඇතිවෙනවා.”
ඉතින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ට ඔය අවවාදයෙන් අවවාද කරල ආසනයෙන් නැගිටලා ගිජුකුළුපව්ව වෙතට වැඩම කොට වදාළා.
එතකොට ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩම කොට නොබෝ වේලාවකින් උපස්ථායක භික්ෂූන් ඇමතුවා. “අනේ ප්‍රිය ආයුෂ්මත්වරුනි, එනු මැනැවි. මාව ඇඳක නංවාගෙන ඉසිගිලිපස කාලසිලා ගල්තලාව වෙත අරගෙන යනු මැනැවි. මං වගේ කෙනෙක් ගමක් ඇතුළේ කළුරිය කරන්නට ඕන කියල හිතන්නේ කොහොමද?”
“එසේය, ප්‍රිය ආයුෂ්මතුනි” කියලා ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ට පිළිතුරු දීලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ව ඇඳක තබාගෙන ඉසිගිලිපස කාලසිලා ගල්තලාව වෙත පැමිණුනා.
එදා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ රාත්‍රියත් ඒ ඉතිරි දහවල් කාලයත් ගිජුකුළු පර්වතයේමයි වැඩවාසය කළේ.
එදා රෑ ඉක්ම ගියාට පස්සේ දෙවිවරු දෙදෙනෙක් මනස්කාන්ත වර්ණ ඇතිව මුළුමහත් ගිජුකුළුවම බබුලුවා ගෙන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටි තැනට පැමිණුනා. පැමිණිලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කරලා එකත්පස්ව සිටගත්තා. එකත්පස්ව සිටගත් එක් දෙවියෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙකරුණ සැළ කළා. “ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව කෙලෙසුන්ගෙන් නිදහස් වීම පිණිස සිත මෙහෙයවනවා.” අනෙක් දෙවියා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙහෙම කිව්වා. “ස්වාමීනි, උන්වහන්සේ නම් අරහත්ඵල විමුක්තිය ඇතිවම දුකෙන් නිදහස් වෙලා යාවි” කියලා. ඒ දේවතාවරු ඔය කරුණයි කිව්වේ. ඉතින් ඒ දේවතාවරු ඔය කරුණ පවසලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කරලා, ප්‍රදක්ෂිණා කරලා, එතැනම නොපෙනී ගියා.
ඉතින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ රාත්‍රිය ඉක්ම ගියාට පස්සේ භික්ෂූන් අමතා වදාළා. “පින්වත් මහණෙනි, මෙහි එන්න. වක්කලී භික්ෂුව ඉන්න තැනට යන්න. ගිහින් වක්කලී භික්ෂුවට මෙන්න මේ විදිහට කියන්න. ‘ප්‍රිය ආයුෂ්මත් වක්කලී, භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේත්, දෙවිවරුන් දෙදෙනෙකුගේත් වචනය අහගෙන ඉන්න. ප්‍රිය ආයුෂ්මතුනි, මේ රාත්‍රියෙහි දෙවිවරු දෙන්නෙක් මනස්කාන්ත වර්ණ ඇතිව මුළුමහත් ගිජුකුළුවම බබුලුවා ගෙන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටි තැනට පැමිණුනා. පැමිණිලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කරලා එකත්පස්ව සිටගත්තා. එකත්පස්ව සිටගත් එක් දෙවියෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙකරුණ සැළ කළා. ‘ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව කෙලෙසුන්ගෙන් නිදහස් වීම පිණිස සිත මෙහෙයවනවා.’ අනෙක් දෙවියා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙහෙම කිව්වා. ‘ස්වාමීනි, උන්වහන්සේ නම් අරහත්ඵල විමුක්තිය ඇතිවම දුකෙන් නිදහස් වෙලා යාවි’ කියලා. ප්‍රිය ආයුෂ්මත් වක්කලී, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ද ඔබට මේ විදිහට වදාළා. ‘පින්වත් වක්කලී, භය වෙන්න එපා! ඔබට ලාමක නැති මරණයකුයි තියෙන්නේ. ඔබට ලාමක නැති කළුරිය කිරීමකුයි තියෙන්නේ’ කියලා.”
“එසේ ය, ස්වාමීනි” කියලා ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පිළිතුරු දීලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් ළඟට පැමිණුනා. පැමිණිලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ට මෙකරුණ සැළ කළා. “ප්‍රිය ආයුෂ්මත් වක්කලී, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ගේත්, දෙවිවරුන් දෙදෙනෙකුගේත් වචනය අහගෙන ඉන්න.”
එතකොට ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් උපස්ථායක භික්ෂූන් ඇමතුවා. “අනේ ප්‍රිය ආයුෂ්මත්වරුනි, මෙහෙ එනු මැනැව. මාව ඇඳෙන් බිමට බැස්සුව මැනැව. ඉතින් මං වගේ කෙනෙක් උස් ආසනයක වාඩිවෙලා ඉඳගෙන භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ අනුශාසනාව අසන්නට ඕන කියලා හිතන්නේ කොහොමද?”
“එසේ ය, ආයුෂ්මතුනි” කියලා ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ට පිළිතුරු දීලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ව ඇඳෙන් බිමට බැස්සුවා.
“ප්‍රිය ආයුෂ්මතුනි, මේ රාත්‍රියෙහි දෙවිවරු දෙන්නෙක් මනස්කාන්ත වර්ණ ඇතිව මුළුමහත් ගිජුකුළුවම බබුලුවා ගෙන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටි තැනට පැමිණුනා. පැමිණිලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කරලා එකත්පස්ව සිටගත්තා. එකත්පස්ව සිටගත් එක් දෙවියෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙකරුණ සැළ කළා. ‘ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව කෙලෙසුන්ගෙන් නිදහස් වීම පිණිස සිත මෙහෙයවනවා.’ අනෙක් දෙවියා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙහෙම කිව්වා. ‘ස්වාමීනි, උන්වහන්සේ නම් අරහත්ඵල විමුක්තිය ඇතිවම දුකෙන් නිදහස් වෙලා යාවි’ කියලා. ප්‍රිය ආයුෂ්මත් වක්කලී, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ද ඔබට මේ විදිහට වදාළා. ‘පින්වත් වක්කලී, භය වෙන්න එපා! ඔබට ලාමක නැති මරණයකුයි තියෙන්නේ. ඔබට ලාමක නැති කළුරිය කිරීමකුයි තියෙන්නේ’ කියලා.”
“එසේ වී නම් ප්‍රිය ආයුෂ්මත්වරුනි, මගේ වචනයෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිරිපා සඟල සිරසින් වන්දනා කරනු මැනැව. ‘ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව රෝගී වෙලා, දුකට පත්වෙලා, බොහෝ සේ ගිලන් වෙලා ඉන්නවා. ඒ වක්කලී භික්ෂුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිරිපා සඟල සිරසින් වන්දනා කරනවා. මෙහෙමත් කියනවා. ‘ස්වාමීනි, රූපය නම් අනිත්‍ය දෙයක් ම යි. මං ඒ ගැන සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම් ඒක දුකක් කියන කාරණාවත් මං සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ධර්මතාවයට අයිති නම් ඒ දේ කෙරෙහි මං තුළ කැමැත්තක්වත්, රාගයක්වත්, ප්‍රේමයක්වත් නෑ. ඒ බව මං සැක කරන්නෙත් නෑ. ස්වාමීනි, වේදනාව නම් …. (පෙ) …. සඤ්ඤාව නම් …. (පෙ) …. සංස්කාර නම් …. (පෙ) …. ස්වාමීනි, විඤ්ඤාණය නම් අනිත්‍ය දෙයක් ම යි. මං ඒ ගැන සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම් ඒක දුකක් කියන කාරණාවත් මං සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ධර්මතාවයට අයිති නම් ඒ දේ කෙරෙහි මං තුළ කැමැත්තක්වත්, රාගයක්වත්, ප්‍රේමයක්වත් නෑ. ඒ බව මං සැක කරන්නෙත් නෑ.”
“එසේ ය, ආයුෂ්මතුනි” කියල ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ට පිළිතුරු දීලා පිටත් වුණා.
එතකොට ම ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන් ඒ භික්ෂූන් පිටත් වී ගිය නොබෝ වේලාවකින් ආයුධයකින් ගෙල සිඳගත්තා.
එතකොට ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටිය තැනට පැමිණුනා. පැමිණිලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කරලා එකත්පස්ව වාඩිවුණා. එකත්පස්ව වාඩිවුණ ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙකරුණ සැළ කළා. “ස්වාමීනි, වක්කලී භික්ෂුව රෝගී වෙලා, දුකට පත්වෙලා, බොහෝ සේ ගිලන් වෙලා ඉන්නවා. ඒ වක්කලී භික්ෂුව භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ සිරිපා සඟල සිරසින් වන්දනා කරනවා. මෙහෙමත් කියනවා. ‘ස්වාමීනි, රූපය නම් අනිත්‍ය දෙයක් ම යි. මං ඒ ගැන සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම් ඒක දුකක් කියන කාරණාවත් මං සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ධර්මතාවයට අයිති නම් ඒ දේ කෙරෙහි මං තුළ කැමැත්තක්වත්, රාගයක්වත්, ප්‍රේමයක්වත් නෑ. ඒ බව මං සැක කරන්නෙත් නෑ. ස්වාමීනි, වේදනාව නම් …. (පෙ) …. සඤ්ඤාව නම් …. (පෙ) …. සංස්කාර නම් …. (පෙ) …. ස්වාමීනි, විඤ්ඤාණය නම් අනිත්‍ය දෙයක් ම යි. මං ඒ ගැන සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම් ඒක දුකක් කියන කාරණාවත් මං සැක කරන්නෙ නෑ. යමක් අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ධර්මතාවයට අයිති නම් ඒ දේ කෙරෙහි මං තුළ කැමැත්තක්වත්, රාගයක්වත්, ප්‍රේමයක්වත් නෑ. ඒ බව මං සැක කරන්නෙත් නෑ’ කියලා.”
ඒ වෙලාවේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ භික්ෂූන් අමතා වදාළා. “යමු පින්වත් මහණෙනි, යම් තැනක පින්වත් වක්කලී කුලපුත්‍රයා ආයුධයකින් ගෙල සිඳ ගත්තා ද අන්න එතැන වන ඉසිගිලිපස කාලසිලා ගල්තලාව වෙත යමු.” “එසේ ය, ස්වාමීනි” කියලා ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පිළිතුරු දුන්නා.
ඉතින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ බොහෝ භික්ෂූන් වහන්සේලා සමඟ ඉසිගිලිපස කාලසිලා ගල්තලාව වෙත වැඩම කළා. එහිදී භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙරළී ගිය කඳකින් යුතුව ඇඳමත වැටී සිටින්නා වූ ආයුෂ්මත් වක්කලී තෙරුන්ව දුරදී ම දැක වදාළා.
ඒ මොහොතේම දුම් දැමීමක් වගේ දෙයක්, කළුවරක් වගේ දෙයක් නැගෙනහිර දිශාවට ගමන් කරන්නට වුණා. බටහිර දිශාවටත් ගමන් කරන්නට වුණා. උතුරු දිශාවටත් ගමන් කරන්නට වුණා. දකුණු දිශාවටත් ගමන් කරන්නට වුණා. උඩටත් ගමන් කරන්නට වුණා. පහතටත් ගමන් කරන්නට වුණා. අනුදිශාවලටත් ගමන් කරන්නට වුණා.
එතකොට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ භික්ෂූන් අමතා වදාළා, “පින්වත් මහණෙනි, ඔබට පෙනෙනවාද, අර දුම් දැමීමක් වගේ දෙයක්, කළුවරක් වගේ දෙයක් නැගෙනහිර දිශාවට ගමන් කරනවා. බටහිර දිශාවටත් ගමන් කරනවා. උතුරු දිශාවටත් ගමන් කරනවා. දකුණු දිශාවටත් ගමන් කරනවා. උඩටත් ගමන් කරනවා. පහතටත් ගමන් කරනවා. අනුදිශාවලටත් ගමන් කරනවා?” “එසේ ය, ස්වාමීනි.”
“පින්වත් මහණෙනි, ඔය තමයි පවිටු මාරයා. වක්කලී කුලපුත්‍රයාගේ විඤ්ඤාණය කොහේද පිහිටියේ කියලා, වක්කලී කුලපුත්‍රයාගේ විඤ්ඤාණය හොයනවා.
පින්වත් මහණෙනි, වක්කලී කුලපුත්‍රයා නොපිහිටි විඤ්ඤාණයෙන් යුතුව පිරිනිවන් පෑවා.”
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
වක්කලී සූත්‍රය නිමා විය.
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/sn3_1-2-4-5/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M