ඛුද්දක නිකාය

ථේර ගාථා

11. ඒකාදස නිපාතෝ

11. එකොළොස්වැනි නිපාතය

11.1.1. සංකිච්චත්ථේරගාථා

11.1.1. සංකිච්ච තෙරුන්ගේ ගාථා

597. කිං තවත්ථෝ වනේ තාත උජ්ජුහානෝ ව පාවුසේ
වේරම්බා රමණීයා තේ පවිවේකෝ හි ඣායිනං

597. පින්වත් භික්ෂුව, මේ වැහි කාලෙ උජ්ජුහාන කන්දේ මහා වනයේ මොන කරුණකටද? මේ අධික සීතල තිබෙන සැඩ සුළඟට ඔබ කැමතිද? ධ්‍යාන වඩන අය තනියම ඉන්න තමයි ආසා.

598. යථා අබ්භානි වේරම්බෝ වාතෝ නුදති පාවුසේ
සඤ්ඤා මේ අභිකීරන්ති විවේකපටිසඤ්ඤුතා

598. වැහි කාලෙට සැඩ සුළං, අහසෙ තියෙන වළාකුළු ඈතට අරගෙන යනවා. එතකොට මං ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ වෙලාවට මගේ හිතට විවේකයක් දැනෙනවා.

599. අපණ්ඩරෝ අණ්ඩසම්භවෝ සීවථිකාය නිකේතචාරිකෝ
උප්පාදයතේව මේ සතිං සන්දේහස්මිං විරාගනිස්සිතං

599. අමු සොහොනෙ හැම තිස්සෙම ගැවසෙන්නෙ කළු පාට කපුටො. ඒ කපුටන් දකිද්දී මේ ශරීරය ගැන මගේ හිතට එන්නෙ විරාගයක්මයි.

600. යං ච අඤ්ඤේ න රක්ඛන්ති යෝ ච අඤ්ඤේ න රක්ඛති
ස වේ භික්ඛු සුඛං සේති කාමේසු අනපෙක්ඛවා

600. අනිත් අය තමන්ව රකින්නෙ නැති නම්, තමනුත් අනිත් අයව රකින්නෙ නැති නම්, අන්න එබඳු භික්ෂුව කාමයන් ගැන බලාපොරොත්තු නැතිව සනීපෙට නිදාගන්නවා.

601. අච්ඡෝදිකා පුථුසිලා ගෝනංගුලමිගායුතා
අම්බුසේවාලසඤ්ඡන්නා තේ සේලා රමයන්ති මං

601. වතුර පාර නම් හරිම ලස්සනයි. පැතිරී ගිය ගල් තලාවක් තියෙන්නෙ. වඳුරන් එහෙ මෙහෙ පැන පැන දුවනවා. දිය සෙවෙල් වලින් යුතු ඒ කඳුවලට මගේ හිත ඇදිලා යනවා.

602. වසිතං මේ අරඤ්ඤේසු කන්දරාසු ගුහාසු ච
සේනාසනේසු පන්තේසු වාළමිගනිසේවිතේ

602. අරණ්‍යවලත්, දිය අලි ගලන තැන්වලත්, ගල් ලෙන් වලත්, ඈත වන සෙනසුන්වලත් මං ඉඳල තියෙනවා.

603. ඉමේ හඤ්ඤන්තු වජ්ඣන්තු දුක්ඛං පප්පොන්තු පාණිනෝ
සංකප්පං නාභිජානාමි අනරියං දෝසසංහිතං

603. මේ සත්තු මැරෙත්වා! වැනසෙත්වා! දුකට පත්වේවා! යනාදී ද්වේෂ සහගත පහත් හැඟීම් මගේ සිතේ නම් ඇතිවන බවක් මං දන්නෙ නෑ.

604. පරිචිණ්ණෝ මයා සත්ථා කතං බුද්ධස්ස සාසනං
ඕහිතෝ ගරුකෝ භාරෝ භවනෙත්ති සමූහතා

604. බුදු සමිඳාණන්ව මං ඉතා ගෞරවයෙන් ඇසුරු කළා. බුදුසසුන සම්පූර්ණ කරගත්තා. කෙලෙස් බර පැත්තකින් තිබ්බා. භව රැහැන් මුලින්ම කපල දැම්මා.

605. යස්ස චත්ථාය පබ්බජිතෝ අගාරස්මානගාරියං
සෝ මේ අත්ථෝ අනුප්පත්තෝ සබ්බසඤ්ඤෝජනක්ඛයෝ

605. ගිහි ජීවිතය අත්හැරලා මං මහණ වුණේ ලොකු තේරුමක් ඇතිව. අන්න ඒ තේරුම මං අවබෝධ කළා. හැම බන්ධනයක්ම නැති කරලා දැම්මා.

606. නාභිනන්දාමි මරණං නාභිනන්දාමි ජීවිතං
කාලං ච පටිකංඛාමි නිබ්බිසං භතකෝ යථා

606. දැන් මට මැරෙන්ට වුණත් අමුතු ආශාවක් නෑ. ජීවත් වෙන්ටත් අමුතු ආශාවක් නෑ. මාසෙ පඩිය බලාගෙන ඉන්න කෙනෙක් වගේ මං මේ බලමින් ඉන්නෙ පිරිනිවන් පෑම ගැනයි.

607. නාභිනන්දාමි මරණං නාභිනන්දාමි ජීවිතං
කාලං ච පටිකංඛාමි සම්පජානෝ පතිස්සතෝ’ති

607. මැරෙන්ටත් මට ආශාවක් නෑ. ජීවත් වෙන්ටත් ආශාවක් නෑ. හොඳට සිහිය පිහිටුවාගෙන නුවණින් යුතුව පිරිනිවන් පාන්ටයි කල් බලාගෙන ඉන්නෙ.

ඉත්ථං සුදං ආයස්මා සංකිච්චෝ ථේරෝ ගාථායෝ අභාසිත්ථා’ති.

මෙය වනාහී ආයුෂ්මත් සංකිච්ච නම් රහත් මුනිඳුන් වදාළ ගාථාවන්ය.

තස්සුද්දානං –

සංකිච්චථේරෝ ඒකෝ’ව කතකිච්චෝ අනාසවෝ
ඒකාදසනිපාතම්හි ගාථා ඒකාදසේව චා’ති.

ඒකාදසනිපාතෝ නිට්ඨිතෝ.

එකොළොස්වෙනි නිපාතය නිමා විය.

(ගාථා එකොළහ බැගින් වදාළ කොටස නිමා විය)