391. සැවැත් නුවරදී ……………
ඒ දිනවල එක්තරා නවක පැවිද්දෙක් කල් වේලා ඉක්ම යන තුරු ම දායක පවුල්වල ගැවසෙනවා. එතකොට වැඩිහිටි ස්වාමීන් වහන්සේලා මේ භික්ෂුවට මෙහෙම කිව්වා. “ප්‍රිය ආයුෂ්මත, කල්වේලා ඉක්ම යන තුරු දායක පවුල්වල ගැවසෙන්නට එපා.” එතකොට භික්ෂුන් විසින් අවවාද කළ ඒ භික්ෂුව මෙහෙම කිව්වා. “මේ වැඩිහිටි ස්වාමීන් වහන්සේලා විතර ද දායක පවුල් ඇසුරු කළ යුතු යි කියල හිතන්නේ? ඇයි මම වගේ කෙනෙක් නොයා යුතුද?”
එතකොට බොහෝ භික්ෂූන් වහන්සේලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ළඟට ගියා …. (පෙ) …. එකත්පස්ව හුන් ඒ භික්ෂුන් වහන්සේට මේ කරුණ සැළ කළා. “ස්වාමීනි, එක්තරා නවක පැවිද්දෙක් කල් වේලා ඉක්ම යන තුරුම දායක පවුල්වල ගැවසෙනවා. එතකෙට වැඩිහිටි ස්වාමීන් වහන්සේලා ඒ භික්ෂුවට මෙහෙම කිව්වා. ‘ප්‍රිය ආයුෂ්මත, කල්වේලා ඉක්ම යන තුරු දායක පවුල්වල ගැවසෙන්නට එපා.’ එතකොට භික්ෂුන් විසින් අවවාද කළ ඒ භික්ෂුව මෙහෙම කිව්වා. ‘මේ වැඩිහිටි ස්වාමීන් වහන්සේලා විතරද දායක පවුල් ඇසුරු කළ යුතුයි කියල හිතන්නේ? ඇයි මම වගේ කෙනෙක් නොයා යුතුද?”
පින්වත් මහණෙනි, මේක ඉස්සර සිදුවෙච්ච දෙයක්. වනාන්තරයක විශාල විලක් තිබුණා. ඒ විල ඇසුරු කර ගෙන ඇත්තු වාසය කළා. ඔවුන් ඒ විලට බහිනවා. බැහැල සොඬින් නෙළුඹුත් නෙළුඹුදැලිත් උදුර ගන්නවා. හොඳින් පිරිසිදු කරල සෝදලා, මඩ නැතුව හපල ගිලිනවා. ඒ තුළින් ඔවුන්ට පැහැයත් ලැබුණා. ශක්තියත් ලැබුණා. ඒ හේතු කර ගෙන ඔවුන් මැරුණෙත් නෑ. මරණීය දුකකට පත් වුණෙත් නෑ.
ඉතින් පින්වත් මහණෙනි, ඒ මහා වනයේ හිටපු තරුණ ඇත් පැටවු ද අර මහා ඇතුන් අනුගමනය කළා. ඔවුනුත් විලට බැස්සා. සොඬින් නෙළුඹුත් නෙළුඹුදැලිත් උදුර ගත්තා. නමුත් පිරිසිදුව සේදුවේ නෑ. මඩ තිබෙද්දී ම හපන්නේ නැතුව ගිල්ලා. ඒ තුළින් ඔවුන්ට පැහැය ලැබුණේ නෑ. ශක්තිය ලැබුණෙත් නෑ. ඒ හේතු කර ගෙන ඔවුන් මැරුණා. මරණීය දුකට පත් වුණා.
පින්වත් මහණෙනි, ඔන්න ඔය විදිහ ම යි. ස්ථවිර භික්ෂූන් වහන්සේලා පෙරවරුවේ සිවුරු හැඳ පොරවා ගෙන පා සිවුරු ගෙන ගමකට හෝ කුඩා නගරයකට හෝ පිණ්ඩපාතෙ වඩිනවා. එතකොට එහිදී ඒ භික්ෂූන් දහම් දෙසනවා. ධර්මශ්‍රවණය කරන ගිහි උදවිය බොහෝ පහදිනවා. පැහැදිලා සිවුපසය පුදනවා. ඒ භික්ෂූන් ද ඒ සිවුපස ලාභයට ගිජු නොවී මුසපත් නොවී තෘෂ්ණාවෙන් නොබැසගෙන ආදීනව දකිමින් ඒ කෙරෙහි නොඇලෙන නුවණින් යුක්තවයි එය පරිභෝග කරන්නේ. ඒ තුළින් ඔවුන් ගේ පැහැයත් ශක්තියත් වැඩෙනවා. එය හේතු කර ගෙන ඔවුන් මැරෙන්නේ නෑ. මරණීය දුකකට පත් වෙන්නෙත් නෑ.
පින්වත් මහණෙනි, ඔය ස්ථවිර භික්ෂූන් අනුගමනය කරන නවක භික්ෂූන් ඉන්නවා. ඔවුන් ද පෙරවරුවේ සිවුරු හැඳ පොරවා ගෙන පා සිවුරු ගෙන ගමකට හෝ කුඩා නගරයකට හෝ පිණ්ඩපාතෙ වඩිනවා. එතකොට එහිදී ඒ භික්ෂූන් දහම් දෙසනවා. ධර්ම ශ්‍රවණය කරන ගිහි උදවිය බොහෝ පහදිනවා. පැහැදිලා සිවුපසය පුදනවා. ඒ භික්ෂූන් ද ඒ සිවුපස ලාභයට ගිජු වෙලා මුසපත් වෙලා තෘෂ්ණාවෙන් බැසගෙන ආදීනව නොදකිමින් ඒ කෙරෙහි නොඇලෙන නුවණින් තොරවයි එය පරිභෝග කරන්නේ. ඒ තුළින් ඔවුන් ගේ පැහැයත් ශක්තියත් වැඩෙන්නේ නෑ. එය හේතු කර ගෙන ඔවුන් මරණයට පත් වෙනවා. මරණීය දුකකට පත් වෙනවා.
පින්වත් මහණෙනි, එම නිසා මෙන්න මේ විදිහටයි ඔබ හික්මෙන්නට ඕන. අපි නම් ඔය සිවුපස ලාභයට ගිජු නොවී මුසපත් නොවී තෘෂ්ණාවෙන් නොබැසගෙන ආදීනව දකිමින් ඒ කෙරෙහි නොඇලෙන නුවණින් යුක්තවයි එය පරිභෝග කරන්නේ කියල. පින්වත් මහණෙනි, ඔන්න ඔය විදිහටයි ඔබ හික්මෙන්නට ඕන.
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
නාග සූත්‍රය නිමා විය.
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/sn2_8-1-9/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M