සැවැත් නුවරදී ………………………
එදා විජයා භික්ෂුණිය උදේ වරුවේ සිවුරු පොරවාගෙන, පාත්‍ර සිවුරු අරගෙන, සැවැත් නුවරට පිඬුසිඟා වැඩියා. සැවැත් නුවර පිණ්ඩපාතේ වැඩලා දන් වළඳලා දවල් කාලෙ ගතකරන්න හිතාගෙන අන්ධ වනයට පිටත් වුනා. අන්ධ වනයෙ ඇතුළටම ගිහින් එක්තරා රුක්සෙවනක දවල් කාලෙ වාඩිවෙලා හිටියා.
එතකොට පවිටු මාරයාට මේ විදිහේ කැමැත්තක් ඇතිවුනා. “විජයා භික්ෂුණියව භය කරවන්න ඕන. තැති ගන්වන්න ඕන. මවිල් කෙලින් කරවන්න ඕන. සමාධියෙන් දුරුකරවන්න ඕන” කියලා. ඊට පස්සේ මාරයා විජයා භික්ෂුණිය ළඟට ගියා. ගිහින් විජයා භික්ෂුණියට ගාථාවක් කිව්වා.
“ඒයි ලස්සන තැනැත්තී, ඔය තාම තරුණයි. මමත් යෞවන වයසේ ඉන්න තරුණයෙක්. එන්න. පංචාංගික තූර්ය නාදයෙන් සතුටු වෙමින් අපි ප්‍රීතියෙන් ඉඳිමු.”
එතකොට විජයා භික්ෂුණියට මෙහෙම හිතුනා. “කවුද මෙයා? මිනිහෙක්ද? අමනුෂ්‍යයෙක්ද? මේ ගාථා කියන්නෙ?” ඉතින් විජයා භික්ෂුණියට මෙහෙම හිතුනා. “මේ තමයි පාපී මාරයා මාව භය කරවන්න, තැති ගන්වන්න, ඇඟේ මවිල් කෙළින් කරවන්න, සමාධියෙන් දුරු කරවන්නයි ඔය ගාථා කියන්නෙ.” ඉතින් විජයා භික්ෂුණිය මේ පවිටු මාරයා බව දැනගෙන, පවිටු මාරයාට ගාථාවලින් පිළිතුරු දුන්නා.
“හිත ඇලෙන රූප, ශබ්ද, ගන්ධ, රස, ස්පර්ශ තියෙනවා තමයි. ඒයි මාරය, මං ඒවා ඔබටම දෙනවා. මට ඕවයින් කිසිවැඩක් නැහැ.
බිඳිලා යන, වහා නැසිලා යන මේ කුණු ශරීරය මට එපාවෙලා තියෙන්නෙ. ඒ ගැන මං ලැජ්ජයි. මං කාම තණ්හාව මුළින්ම උදුරලා දැම්මා.
රූප ලෝකවලත් සත්වයෝ ඉන්නවා. අරූප ලෝකවලත් සත්වයෝ ඉන්නවා. ශාන්ත වූ සමාපත්තියත් තියෙනවා. ඒ හැමදෙයක් ගැනම තිබුණු අවිද්‍යා අන්ධකාරය මට දුරුවුනා.”
එතකොට පවිටු මාරයා, ‘විජයා භික්ෂුණිය මාව දැනගත්තා නෙව’ කියල දුක් වුනා. නොසතුටු වුනා. එතනම අතුරුදහන් වුනා.
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/sn1_5-1-4/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M