මා හට අසන්නට ලැබුනේ මේ විදිහටයි. ඒ දිනවල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටියේ සැවැත් නුවර ජේතවනය නම් වූ අනේපිඬු සිටුතුමාගේ ආරාමයේ.
එදා රැය පහන්වන වෙලාවෙ බොහෝ සතුල්ලපකායික දෙවිවරු මුළු ජේතවනයම ඒකාලෝක කරගෙන, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයට ආවා. ඇවිදින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට වන්දනා කළා. පැත්තකින් හිටගත්තා. පැත්තකින් හිටගත්තු එක් දෙවියෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මේ ගාථාව පැවසුවා.
“මසුරුබවත්, ප්‍රමාදයත් තිබීමෙන් තමයි දාන මානයක්වත් දෙන්නෙ නැත්තේ. නමුත් පිං කැමති කෙනා ඒකෙ ආනිසංස දැනගෙන, දන් දෙන්න ඕන.”
එතකොට තව දෙවි කෙනෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයේ මේ ගාථාව පැවසුවා.
“මසුරු පුද්ගලයා යම් දේකට බිය නිසයි දන් දෙන්නෙ නැත්තේ. නමුත්, දන් නොදෙන ඔහුට ඒ කාරණෙන්මයි බිය ඇතිවෙන්නෙ. බඩගින්නත්, පිපාසයත් යන යමක් ඇද්ද, ඒකටයි මසුරු පුද්ගලයා බියවන්නෙ. ඒ අඥාන පුද්ගලයාව ඒ කරුණින්ම මෙලොව, පරලොව දෙකේ තවනවා. ඒ නිසා මසුරුකම නැමැති මලකඩ මැඬගෙනයි දන් දෙන්න ඕන. පරලොවදී සත්වයින්ට පිහිට වෙන්නෙ පින් තමයි.”
එතකොට වෙන දෙවි කෙනෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයේ මේ ගාථාවන් පැවසුවා.
“යම් කෙනෙක් තමන් සමඟ මහමඟ යන උදවියත් එක්ක සුළු දෙයක් නමුත් බෙදාහදාගන්නවා නම්, ඔවුන් මළවුන් අතර මැරෙන්නෙ නෑ. මේක සනාතන ධර්මයක්.
සමහරුන් ටිකක් තියෙන කොටත් දෙනවා. සමහරු ගොඩක් සම්පත් තියාගෙනත් දෙන්නෙ නෑ. ටිකක් තියෙද්දි දීපු දානය ගොඩාක් තියාගෙන දෙන දානෙට වඩා දහස් ගුණයක් වටිනවා.”
එතකොට තව දෙවි කෙනෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ සමීපයේ මේ ගාථාවන් පැවසුවා.
“සත්පුරුෂයන් දුෂ්කර අවස්ථාවලත් දන් දෙනවා. දුෂ්කර අවස්ථාවලත් යහපත් දේවල් කරනවා. නමුත් අසත්පුරුෂයො ඒක අනුගමනය කරන්නෙ නෑ. ඔවුන්ට සත්පුරුෂ ධර්මය ගොඩාක් ඈතයි.
ඒ නිසා සත්පුරුෂයාත්, අසත්පුරුෂයාත් මෙලොවින් පරලොව යෑමේදී, එකිනෙකාට වෙනස් වෙනවා. අසත්පුරුෂයෝ නිරයට යනවා. සත්පුරුෂයෝ ස්වර්ගයට යනවා.”
එතකොට තව දෙවි කෙනෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගෙන් මෙහෙම ඇහුවා.
“භාග්‍යවතුන් වහන්ස, කවුරුන් විසින්ද ඉතාම හොඳට කිව්වෙ?”
(භාග්‍යවතුන් වහන්සේ):
“ඔය සියලු දෙනාම ඉතා යහපත් කරුණු තමයි කිව්වේ. නමුත් මගේ අදහසත් අහන්න.
“ධර්මයේ හැසිරෙන කෙනෙක් දුකසේ ජීවත් වෙලා, අඹු දරුවන්වත් පෝෂණය කරගෙන, සුළු දෙයක් තියෙද්දිත් දන් දෙනවාද, දහස් ගණන් වියදම් කරලා කරන යාග ලක්ෂයක් කළත් දිළින්දාගේ දානෙන් සීයට එකක් තරම්වත් වටින්නේ නෑ.”
එතකොට තව දෙවි කෙනෙක් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මේ ගාථාවෙන් පැවසුවා.
“මහා වියදම් කරලා, මහා ලොකුවට දෙන දානය අර ටිකක් තියෙද්දි දෙන දානෙ තරම් වටින්නේ නැත්තෙ ඇයි? දහස් ගණන් වියදම් කොට දෙන දානෙ ලක්ෂයක්, දිළින්දෙකු දෙන දානයේ සීයට එකක් තරම්වත් වටින්නෙ නැතිවෙන්නෙ කොහොමද?”
එතකොට භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ දෙවියාට ගාථාවකින් මෙහෙම පිළිතුරු දුන්නා.
“සමහරු දන් දෙන්නෙ වැරදි ක්‍රමයක පිහිටලයි. සතුන් මරලා, වද දීලා, ශෝකී කරවලයි දෙන්නේ. කඳුළු වැකුණු මුහුණු ඇතුව, දඬුමුගුරු ඇතිව දෙන ඒ දානය දිළින්දාගේ දානෙ තරම් වටින්නෙ නෑ. එබඳු දාන දහස් ගණන් වියදම් කොට, ලක්‍ෂ ගණන් කළත් දිළින්දාගේ දානෙන් සීයට එකක් තරම්වත් වටින්නෙ නෑ.”
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/sn1_1-4-2/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M