මජ්ඣිම නිකාය

උපරි පණ්ණාසකෝ

3.5.5. චූළ රාහුලෝවාද සුත්තං

3.5.5. රාහුල තෙරුන්ට අවවාද වශයෙන් වදාළ කුඩා දෙසුම

ඒවං මේ සුතං: ඒකං සමයං භගවා සාවත්ථියං විහරති ජේතවනේ අනාථපිණ්ඩිකස්ස ආරාමේ. අථ ඛෝ භගවතෝ රහෝගතස්ස පතිසල්ලීනස්ස ඒවං චේතසෝ පරිවිතක්කෝ උදපාදි. පරිපක්කා ඛෝ රාහුලස්ස විමුත්තිපරිපාචනීයා ධම්මා. යන්නූනාහං රාහුලං උත්තරිං ආසවානං ඛයේ විනෙය්‍යන්ති.

ඒ දිනවල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටියේ සැවත් නුවර ජේතවන නම් වූ අනේපිඬු සිටුතුමාගේ ආරාමයේ. එදා හුදෙකලාවේ විවේකයෙන් වැඩසිටි භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මේ ආකාරයේ අදහසක් ඇතිවුනා. “පින්වත් රාහුලයන්ගේ අරහත්ඵල විමුක්තිය උදෙසා මේරිය යුතු දහම් මෝරලා තියෙනවා. එනිසා මං රාහුලයන් තවදුරටත් ආශ්‍රවයන් ක්ෂය වී යන පරිදි හික්මවන එකයි හොඳ” කියලා.

අථ ඛෝ භගවා පුබ්බන්හසමයං නිවාසෙත්වා පත්තචීවරං ආදාය සාවත්ථිං පිණ්ඩාය පාවිසි. සාවත්ථියං පිණ්ඩාය චරිත්වා පච්ඡාභත්තං පිණ්ඩපාතපටික්කන්තෝ ආයස්මන්තං රාහුලං ආමන්තේසි: ‘ගණ්හාහි රාහුල නිසීදනං, යේන අන්ධවනං තේනුපසංකමිස්සාම දිවාවිහාරායා’ති.

ඉතින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පෙරවරු කාලයෙහි සිවුරු හැඳ පොරොවා පාසිවුරු ගෙන සැවැත් නුවරට පිඬු පිණිස වැඩම කළා. සැවැත් නුවර පිඬු පිණිස හැසිර දන් වළඳා අවසන් කොට ආයුෂ්මත් රාහුලයන් අමතා වදාළා. “පින්වත් රාහුලයෙනි, නිසීදනය (වාඩිවීමට එලන ඇතිරිල්ල) ගන්න. දිවා විහරණය පිණිස අන්ධවනය පැත්තට අපි යමු.”

ඒවං භන්තේති ඛෝ ආයස්මා රාහුලෝ භගවතෝ පටිස්සුත්වා නිසීදනං ආදාය භගවන්තං පිට්ඨිතෝ පිට්ඨිතෝ අනුබන්ධි.

“එසේය, ස්වාමීනී” කියලා ආයුෂ්මත් රාහුලයන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පිළිතුරු දීලා නිසීදනයත් රැගෙන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පසුපසින් ගමන් කළා.

තේන ඛෝ පන සමයේන අනේකානි දේවතාසහස්සානි භගවන්තං අනුබන්ධානි හොන්ති. ‘අජ්ජ භගවා ආයස්මන්තං රාහුලං උත්තරිං ආසවානං ඛයේ විනෙස්සතී’ති.

ඒ වෙලාවේ දී නොයෙක් දහස් ගණන් දෙවිවරු “අද භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ආයුෂ්මත් රාහුලයන්ව තවදුරටත් ආශ්‍රවයන් ක්ෂයවීම පිණිස හික්මවා වදාරණ සේක” කියලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අනුව පසුපසින් ගමන් කළා.

අථ ඛෝ භගවා අන්ධවනං අජ්ඣෝගහෙත්වා අඤ්ඤතරස්මිං රුක්ඛමූලේ පඤ්ඤත්තේ ආසනේ නිසීදි. ආයස්මාපි ඛෝ රාහුලෝ භගවන්තං අභිවාදෙත්වා ඒකමන්තං නිසීදි. ඒකමන්තං නිසින්නං ඛෝ ආයස්මන්තං රාහුලං භගවා ඒතදවෝච:

ඉතින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අන්ධවනය ඇතුළටම වැඩම කරලා එක්තරා රුක් සෙවනක පණවන ලද අසුනෙහි වැඩසිටියා. ආයුෂ්මත් රාහුලයන් ද භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කොට එකත්පස්ව වාඩිවුනා. එකත්පස්ව වාඩිවුන ආයුෂ්මත් රාහුලයන්ගෙන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය අසා වදාළා.

‘තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, චක්ඛුං නිච්චං වා අනිච්චං වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? ඇස නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස්වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, රූපා නිච්චා වා අනිච්චා වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? රූප නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චා භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, චක්ඛුවිඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? ඇසේ විඤ්ඤාණය නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, චක්ඛුසම්ඵස්සෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? ඇසේ ස්පර්ශය නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චෝ භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

‘යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං, විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, යම්පිදං චක්ඛුසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සංඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං, තම්පි නිච්චං වා අනිච්චං වා’ති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? ඇසේ ස්පර්ශයෙන් උපදින්නා වූ විඳීමට අයත් වූ, හඳුනා ගැනීමකට අයත් වූ, සංස්කාරයකට අයත් වූ, විඤ්ඤාණයකට අයත් වූ යම් දෙයක් ඇද්ද එයත් නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, සෝතං නිච්චං වා අනිච්චං වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? කන නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ ….(පෙ)….

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.” ….(පෙ)….

ඝානං නිච්චං වා අනිච්චං වාති.

“නාසය නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ ….(පෙ)….

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.” ….(පෙ)….

ජිව්හා නිච්චා වා අනිච්චා වාති.

“දිව නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චා භන්තේ ….(පෙ)….

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.” ….(පෙ)….

කායෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වාති.

“කය නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චෝ භන්තේ ….(පෙ)….

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.” ….(පෙ)….

මනෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වාති.

“මනස නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චෝ භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, ධම්මා නිච්චා වා අනිච්චා වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? අරමුණු නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චා භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, මනෝවිඤ්ඤාණං නිච්චං වා අනිච්චං වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? මනසේ විඤ්ඤාණය නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, මනෝසම්ඵස්සෝ නිච්චෝ වා අනිච්චෝ වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? මනසේ ස්පර්ශය නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චෝ භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යං පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යං පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

තං කිං මඤ්ඤසි රාහුල, යම්පිදං මනෝසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සංඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං. තම්පි නිච්චං වා අනිච්චං වාති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, මේ ගැන ඔබ කුමක්ද සිතන්නේ? මනසේ ස්පර්ශයෙන් උපදින්නා වූ විඳීමට අයත් වූ, හඳුනා ගැනීමකට අයත් වූ, සංස්කාරයකට අයත් වූ, විඤ්ඤාණයකට අයත් වූ යම් දෙයක් ඇද්ද එයත් නිත්‍යයිද? අනිත්‍යයිද?”

අනිච්චං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, අනිත්‍යයි.”

යම්පනානිච්චං, දුක්ඛං වා තං සුඛං වාති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, එය දුකයිද? සැපයිද?”

දුක්ඛං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය දුකයි.”

යම්පනානිච්චං දුක්ඛං විපරිණාමධම්මං, කල්ලං නු තං සමනුපස්සිතුං: ‘ඒතං මම, ඒසෝ හමස්මි, ඒසෝ මේ අත්තා’ති.

“යමක් වනාහී අනිත්‍ය නම්, දුක නම්, වෙනස් වන ස්වභාවයෙන් යුතු නම්, එය ‘මේක තමයි මම, මේක මගේ, මේ තමයි මගේ ආත්මය’ වශයෙන් දකින එක සුදුසුද?”

නෝ හේතං භන්තේ.

“ස්වාමීනී, එය සුදුසු නැත.”

ඒවං පස්සං රාහුල, සුතවා අරියසාවකෝ චක්ඛුස්මිං නිබ්බින්දති, රූපේසු නිබ්බින්දති, චක්ඛුවිඤ්ඤාණේ නිබ්බින්දති, චක්ඛුසම්ඵස්සේ නිබ්බින්දති, යමිදං චක්ඛුසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සංඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං, තස්මිම්පි නිබ්බින්දති. සෝතස්මිං නිබ්බින්දති, සද්දේසු නිබ්බින්දති ….(පෙ)…. ඝානස්මිං නිබ්බින්දති, ගන්ධේසු නිබ්බින්දති ….(පෙ)…. ජිව්හාය නිබ්බින්දති, රසේසු නිබ්බින්දති ….(පෙ)…. කායස්මිං නිබ්බින්දති, ඵොට්ඨබ්බේසු නිබ්බින්දති ….(පෙ)…. මනස්මිං නිබ්බින්දති, ධම්මේසු නිබ්බින්දති, මනෝවිඤ්ඤාණේ නිබ්බින්දති, මනෝසම්ඵස්සේ නිබ්බින්දති, යම්පිදං මනෝසම්ඵස්සපච්චයා උප්පජ්ජති වේදනාගතං සඤ්ඤාගතං සංඛාරගතං විඤ්ඤාණගතං, තස්මිම්පි නිබ්බින්දති. නිබ්බින්දං විරජ්ජති, විරාගා විමුච්චති. විමුත්තස්මිං විමුත්තමිති ඤාණං හෝති. ඛීණා ජාති, වුසිතං බ්‍රහ්මචරියං, කතං කරණීයං, නාපරං ඉත්ථත්තායාති පජානාතීති.

“පින්වත් රාහුලයෙනි, ශ්‍රැතවත් ආර්ය ශ්‍රාවකයා ඔය අයුරින් දකින විට ඇස ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. රූප ගැන ත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. ඇසේ විඤ්ඤාණය ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. ඇසේ ස්පර්ශය ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. ඇසේ ස්පර්ශයෙන් උපදින්නා වූ විඳීමට අයත් වූ, හඳුනා ගැනීමකට අයත් වූ, සංස්කාරයකට අයත් වූ, විඤ්ඤාණයකට අයත් වූ යම් දෙයක් ඇද්ද ඒ ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. කන ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා ….(පෙ)…. නාසය ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා ….(පෙ)…. දිව ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. ….(පෙ)…. කය ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. ….(පෙ)…. මනස ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. අරමුණු ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. මනෝ විඤ්ඤාණය ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. මනසේ ස්පර්ශය ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. මනසේ ස්පර්ශයෙන් උපන්නා වූ විඳීමට අයත් වූ, හඳුනා ගැනීමකට අයත් වූ, සංස්කාරයකට අයත් වූ, විඤ්ඤාණයකට අයත් වූ යම් දෙයක් ඇද්ද ඒ ගැනත් සත්‍ය ස්වභාවය අවබෝධ වීම තුළින්ම කළකිරෙනවා. කළකිරුණු විට ඒ කෙරෙහි තිබුන ඇල්ම නැතිව යනවා. ඇල්ම නැතිවීම නිසා එයින් නිදහස් වෙනවා. නිදහස් වූ විට නිදහස් වූ බවට අවබෝධ ඥානය ඇති වෙනවා. ‘ඉපදීම ක්ෂය වුනා. බඹසර වාසය සම්පූර්ණ කළා. කළ යුත්ත කළා. නිවන් පිණිස කළයුතු වෙන දෙයක් නැතැ’යි අවබෝධයෙන්ම දැනගන්නවා.”

ඉදමවෝච භගවා, අත්තමනෝ ආයස්මා රාහුලෝ භගවතෝ භාසිතං අභිනන්දීති.

භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මෙය වදාළා. සතුටු සිත් ඇති ආයුෂ්මත් රාහුලයන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළ දෙසුම සතුටින් පිළිගත්තා.

ඉමස්මිං ච පන වෙය්‍යාකරණස්මිං භඤ්ඤමානේ ආයස්මතෝ රාහුලස්ස අනුපාදාය ආසවේහි චිත්තං විමුච්චි. තාසඤ්ච අනේකානං දේවතාසහස්සානං විරජං වීතමලං ධම්මචක්ඛුං උදපාදි: ‘යං කිඤ්චි සමුදයධම්මං, සබ්බං තං නිරෝධධම්ම’න්ති.

මෙම දෙසුම වදාරණ කල්හි ආයුෂ්මත් රාහුලයන්ගේ සිත උපදාන රහිතව කෙලෙසුන්ගෙන් නිදහස් වුනා. නොයෙක් දහස් ගණන් දෙවිවරුන්ටද ‘හේතූන්ගෙන් හටගන්නා වූ යම් දෙයක් ඇද්ද, ඒ සියල්ලම හේතූන් නැති වීමෙන් නිරුද්ධ වෙන ස්වභාවයෙන් යුක්තයි’ කියලා කෙලෙස් රහිත වූ අවිද්‍යා මලකඩ රහිත වූ දහම් ඇස පහළ වුනා.

සාදු! සාදු!! සාදු!!!

චූළරාහුලෝවාද සුත්තං පඤ්චමං.

රාහුල තෙරුන්ට අවවාද වශයෙන් වදාළ කුඩා දෙසුම නිමා විය.

ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/mn3_3-5-5/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M