577. භික්ෂුවක් සිටින්නට ඕනෑ භාවනා කරන්නට සුදුසු තැනක. ඈත තියෙන, නිශ්ශබ්ද, වල් සතුන් සිටින වන සෙනසුන් තමයි හොඳ.
578. එයාට ගැලපෙන්නෙ කසල ගොඩෙන් හෝ සොහොනෙන් හෝ මහ පාරෙ තිබිල හෝ අහුලා ගත්තු රෙදිවලින් මහපු ගොරෝසු සිවුරු.
579. මාන්නය බැහැර කරල ගෙපිළිවෙලින් පිණ්ඩපාතෙ යන ගමනක් තමයි එයාට හොඳ. ඒ ගමන ඉඳුරන් දමනය කරල ඉතා හොඳට සංවර වෙච්ච ගමනක්.
580. කටුක ආහාරවලින් වුණත් සතුටින් යැපෙන්නට ඕනෑ. බොහෝ රසවත් නොයෙක් ආහාර ගැන සිතන්නට හොඳ නෑ. ආහාර රසයට ගිජු වුණොත් භාවනා කරන්නට සිත යොමු වෙන්නෙ නෑ.
581. අවශ්‍යතා අඩුවිය යුතුයි. ලැබුණු දෙයකින් සතුටු විය යුතුයි. මුනිවරයෙක් වුනහම තනිවමයි සිටිය යුත්තේ. ගෙවල්වල ඉන්න උදවිය සමඟත් අනගාරික උදවිය සමඟත් එකතු නොවී සිටින්නට ඕනෙ.
582. කිසිවක් දන්නෙ නැති ගොළු කෙනෙක් වගේ නුවණැති භික්ෂුව සංඝයා මැද ඉන්නෙ. ප්‍රමාණය ඉක්මවා කතා බස් කරන්ට හොඳ නෑ.
583. කාටවත් අපහාස කරන්ට හොඳ නෑ. හිංසා කරන්ටත් හොඳ නෑ. ප්‍රාතිමොක්ෂ සංවර ශීලයෙන් සංවර වෙලා ඉන්න ඒ භික්ෂුව ආහාර වළඳන්නෙත් තේරුමක් ඇතිවයි.
584. එයා වීරිය ඇතිවන භාවනා අරමුණු සිතේ උපදවා ගන්නට දක්ෂ කෙනෙක්. අවස්ථානුකූලව සමථ විදර්ශනා වඩන්නට ඕනෙ.
585. හැම තිස්සෙම වීරිය පවත්වා ගෙන භාවනා කරන්නට ඕනෙ. ඒ නුවණැති භික්ෂුව දුක් අවසන් කරලා නිවනට පැමිණෙනතාක් විශ්වාසය අතහරින්නෙ නෑ.
586. උතුම් පිරිසිදු බව කැමතිව, ඒ විදිහට ජීවිතය ගත කරන භික්ෂුවගේ හැම ආශ්‍රවයක්ම නැති වෙලා යනවා. අමා නිවන ද සාක්ෂාත් කරනවා.
මෙය වනාහී ආයුෂ්මත් උපසේන නම් රහත් මුනිඳුන් වදාළ ගාථාවන්ය.
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/kn5_10-1-6/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M