මා හට අසන්නට ලැබුනේ මේ විදිහටයි. ඒ දිනවල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටියේ සැවැත් නුවර ජේතවනය නම් වූ අනේපිඬු සිටුතුමාගේ ආරාමයේ. භික්ෂූන් වහන්සේලා එක්දහස් දෙසිය පනහක් වූ මහත් භික්ෂු පිරිසකුත් වැඩසිටියා. එදා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ අමා නිවන ගැන වූ ධර්මයක් භික්ෂූන් වහන්සේලාට දේශනා කළා. පහදලා දුන්නා. සමාදන් කෙරෙව්වා. උත්සාහවත් කෙරෙව්වා. සතුටු කළා. ඒ භික්ෂු පිරිසත් ප්‍රයෝජනය සළකා ගෙන, හිත පිහිටුවා ගෙන, මුළු හිතම යොමු කරගෙන, කන් යොමා ගෙන ධර්මයට සවන් දීගෙන සිටියා. එතකොට ආයුෂ්මත් වංගීසයන්ට මෙහෙම හිතුනා. ‘මේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඒ අමා නිවන ගැන භික්ෂූන්ට ධර්මය කියා දෙනවා. සමාදන් කරවනවා. උත්සාහවත් කරවනවා. සතුටු කරවනවා. ඒ භික්ෂූන් වහන්සේලාත් ප්‍රයෝජනය සලකා ගෙන, හිත පිහිටුවා ගෙන, මුළු හිතම යොමුකරගෙන, කන් යොමාගෙන ධර්මයට සවන් දීගෙන ඉන්නවා. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියේ මමත් සුදුසු ගාථාවලින් උන්වහන්සේට ප්‍රශංසා කරන්න ඕන’ කියලා.
ඉතින් ආයුෂ්මත් වංගීසයන් ආසනයෙන් නැගිට්ටා. සිවුර ඒකාංශ කරගත්තා. භාග්‍යවතුන් වහන්සේට වන්දනා කරගත්තා. භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙහෙම කිව්වා.
“භාග්‍යවතුන් වහන්ස, මට කාරණයක් වැටහෙනවා. සුගතයන් වහන්ස, මට කාරණයක් වැටහෙනවා.”
“පින්වත් වංගීස, ඔබට එය වැටහේවා!” කියලා භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළා.
එතකොට ආයුෂ්මත් වංගීසයන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ඉදිරියේ සුදුසු ගාථාවලින් ප්‍රශංසා කළා.
“මේ දහසකට වැඩි භික්ෂූන් වහන්සේලා, කිසිසේත් බියක් නැති, නිකෙලෙස් වූ, ඒ අමා නිවන් දහම් දේශනා කරන සුගතයන් වහන්සේමයි ඇසුරු කරන්නෙ.
සම්මා සම්බුදු සමිඳුන් විසින් මනා කොට වදාළ ඒ නිර්මල ධර්මයටයි සවන් දීගෙන ඉන්නෙ. භික්ෂුසංඝයා පෙරටු කරගෙන වැඩසිටින බුදු සමිඳාණන් ඒකාන්තයෙන්ම සුන්දරයි.
භාග්‍යවතුන් වහන්ස, ඔබ වහන්සේ උතුම් ඇත් රජාණන් වන සේක. විපස්සී, සිඛී ආදී සම්බුදු ඉසිවරුන් අතරේ හත්වැනි ඉසිවරයාණන් වන සේක. ශ්‍රාවකයන්ව සදහම් අමා වැස්සෙන් තෙමා දමන්නේ ඇද හැලෙන මහා වැස්සක් වගේ.
මහා වීරයාණෙනි, ශාස්තෘන් වහන්සේව දැකගන්න ආශාවෙන් දිවා විහරණයෙන් නික්මිලා ඇවිත්, ඔබවහන්සේගේ ශ්‍රාවක වූ මේ වංගීසයි සම්බුදු සිරිපතුල් වන්දනා කරන්නෙ.”
“පින්වත් වංගීස, දැන් ඔය ගාථාවන් ඔබ කලින් හිතාපු දේවල්ද? එහෙම නැත්නම්, අවස්ථාවලට අනුව ඒ මොහොතේම නිර්මාණය කරන දේවල්ද?”
“ස්වාමීනී, මේ ගාථාවන් මං කලින් හිතපුවා නො වෙයි. අවස්ථානුකූලව ඒ මොහොතේමයි මේවා ප්‍රබන්ධ කරන්නෙ.”
“එහෙම නම් පින්වත් වංගීස, ඔබ කළින් හිතපු නැති තව තවත් ගාථාවන් ඔබට බොහෝ සෙයින් වැටහේවා!”
“එසේය, ස්වාමීනී” කියලා ආයුෂ්මත් වංගීසයන් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට පිළිතුරු දුන්නා. කලින් හිතපු නැති ගාථාවලින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට බොහෝ සෙයින් ප්‍රශංසා කළා.
“මාරයාගේ වැරදි මාවත යටපත් කරලා, කෙලෙස් හුල් බිඳගෙන නේද සැරිසරා වඩින්නේ. මාර බන්ධනයෙන් නිදහස් කරවන, විස්තර විභාග වශයෙන් පෙන්වා දෙමින් නිකෙලෙස් ධර්මය බෙදා වදාරණ මුනිඳාණන්ව දැකබලා ගන්න.
කෙලෙස් සැඩ පහරින් එතෙර වීම පිණිසම නොයෙක් අයුරින් නිවන් මග වදාළා නෙව. ඉතින් ඒ අමා නිවන් දහම් පවසද්දී, බුදු සමිඳුන්ගේ ශ්‍රාවකයෝ ඒ ධර්මය දැකලා නොවෙනස්ව ස්ථිරව දහම තුළ පිහිටියා.
බුදු සමිඳුන් තමයි ප්‍රඥාලෝකය ඇතිකරලා දෙන්නේ. ධර්මය විනිවිද දැකපු නිසා උන්වහන්සේ හැමදේම ඉක්මවා ගිය අමා නිවන දැකගත්තා. උන්වහන්සේ දැනගෙන, සාක්ෂාත් කරපු ඒ අග්‍ර ධර්මය පස්වග මහණුන්ටයි ඉස්සෙල්ලාම වදාළේ.
ඔය විදිහට ඉතා සුන්දර ලෙස වදාළ ධර්මයක් තියෙද්දී, ඒ ධර්මය දැනගත් අය කොහොම ප්‍රමාද වෙන්නද? ඒ නිසා ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේට නමස්කාර කරමින් හැමවිටම අප්‍රමාදී වෙලා ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ශාසනයේමයි හික්මෙන්නට ඕන.”
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/sn1_8-1-8/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M