මා හට අසන්නට ලැබුනේ මේ විදිහටයි. ඒ දිනවල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටියේ සැවැත් නුවර ජේතවනය නම් වූ අනේපිඬු සිටුතුමාගේ ආරාමයේ. එදා කස්සප කියන දිව්‍යපුත්‍රයා රැය පහන් වන වෙලාවේ මුළු මහත් ජේතවනයම ආලෝකමත් කරගෙන භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ළඟට ආවා. ඇවිදින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට වන්දනා කළා. පැත්තකින් හිටගත්තා.
පැත්තකින් හිටගත්ත කස්සප දිව්‍යපුත්‍රයා භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙහෙම පැවසුවා. “භාග්‍යවතුන් වහන්සේ භික්‍ෂුව සමඟ කතා කළ සේක් තමයි. නමුත් භික්‍ෂුවට අනුශාසනා නොකළ සේක.”
(භාග්‍යවතුන් වහන්සේ) :
“එහෙනම් කස්සප, ඔබටම ඔය කරුණ වැටහේවා!”
(කස්සප දිව්‍යපුත්‍රයා) :
“යහපත් වචන පැවසීමට හික්මෙන්න ඕන. ශ්‍රමණයන්ට ගැලපෙන ජීවිතයක් ගෙවන්න ඕන. හුදෙකලාවේ තනියම ඉන්න ඕන. සිත සංසිඳවා ගන්න ඕන.”
කස්සප දිව්‍යපුත්‍රයා ඔය කරුණු පැවසුවා. ශාස්තෘන් වහන්සේ ඒ අදහස අනුමත කළා. එතකොට කස්සප දිව්‍යපුත්‍රයා ‘ශාස්තෘන් වහන්සේ මගේ අදහස අනුමත කළා’ කියල භාග්‍යවතුන් වහන්සේට වන්දනා කරලා, ප්‍රදක්ෂිණා කරල එතනම නොපෙනී ගියා.
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/sn1_2-1-1/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M