මා හට අසන්නට ලැබුනේ මේ විදිහට යි. ඒ දිනවල භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩසිටියේ රජගහ නුවර කෝමාරභච්ච ජීවකයන් ගේ අඹ වන උයනේ යි. එදා කෝමාරභච්ච ජීවක භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වැඩ සිටි තැනට පැමිණුනා. පැමිණ භාග්‍යවතුන් වහන්සේට ආදරයෙන් වන්දනා කොට එකත්පස්ව වාඩිවුනා. එකත්පස්ව වාඩි වුන කෝමාරභච්ච ජීවක භාග්‍යවතුන් වහන්සේට මෙකරුණ සැළකළා.
“ස්වාමීනී, මට මෙම කාරණය අසන්නට ලැබුනා. ඒ කියන්නේ ශ්‍රමණ ගෞතමයන් වහන්සේ උදෙසා සතුන් මරණවා ලු. ශ්‍රමණ ගෞතමයන් වහන්සේ තමන් උදෙසා සතුන් මරා මස් පිසූ බව දැන දැන, තමන් උදෙසා පිසින ලද මස් වර්ග වළඳනවා ලු. ඉතින් ස්වාමීනී, යම්කිසි කෙනෙක් ඔය විදිහට ප්‍රකාශ කළොත්, ඒ කියන්නේ ‘ශ්‍රමණ ගෞතමයන් වහන්සේ උදෙසා සතුන් මරණවා. ශ්‍රමණ ගෞතමයන් වහන්සේ තමන් උදෙසා සතුන් මරා මස් පිසූ බව දැන දැන, තමන් උදෙසා පිසින ලද මස් වර්ග වළඳනවා’ කියල. ස්වාමීනී, ඒ ඔවුන් පවසන්නේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් වදාළ දෙයක් ද? එසේත් නැත්නම් ඔවුන් ගේ ඒ ප්‍රකාශය තුළින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේට අභූතයෙන් චෝදනා කිරීමක් සිදු නො වෙනවා ද? එසේත් නැත්නම්, භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වදාළ කරුණකට අනුකූල වූ ප්‍රකාශයක් ද? එසේත් නැත්නම්, එම ප්‍රකාශය කරුණු සහිතව සාධාරණ මත ඉදිරිපත් වන විට ගැරහිය යුතු බවට පත් නො වෙනවා ද?”
“පින්වත් ජීවක, යම් කෙනෙක් මෙබඳු ප්‍රකාශයක් කළ හොත්, ඒ කියන්නේ ‘ශ්‍රමණ ගෞතමයන් වහන්සේ උදෙසා සතුන් මරණවා. ශ්‍රමණ ගෞතමයන් වහන්සේ තමන් උදෙසා සතුන් මරා මස් පිසූ බව දැන දැන, තමන් උදෙසා පිසින ලද මස් වර්ග වළඳනවා’ කියල ඔහු ඒ පවසන්නේ මා විසින් කියන ලද දෙයක් නො වේ. ඒ වගේ ම ඔහු මට අසත්‍ය වූ, අභූත වූ දෙයකින් චෝදනා කරනවා. පින්වත් ජීවක, මා කරුණු තුනකින් යුක්ත වූ මස් අනුභව නො කිරීම සුදුසු බව යි කියන්නේ. එනම්, තමා උදෙසා මැරූ බව දක්නා ලද්දේ ද, තමා උදෙසා මැරූ බව අසනා ලද්දේ ද, තමා උදෙසා මරණ ලද්දේ දෝ හෝ යි සැක කරන ලද්දේ ද, එය යි. පින්වත් ජීවක, මා මෙම කරුණු තුනෙන් යුක්ත වූ මස් පරිභෝග නො කිරීම සුදුසු බව යි කියන්නේ.
පින්වත් ජීවක, මා කරුණු තුනකින් යුක්ත වූ මස් අනුභව කිරීම සුදුසු බව යි කියනවා. එනම්, තමා උදෙසා මැරූ බව නො දක්නා ලද්දේ ද, තමා උදෙසා මැරූ බව නො අසනා ලද්දේ ද, තමා උදෙසා මරණ ලද්දේ දෝ හෝ යි සැක නො කරන ලද්දේ ද, එය යි. පින්වත් ජීවක, මා මෙම කරුණු තුනෙන් යුක්ත වූ මස් පරිභෝග කිරීම සුදුසු බව යි කියන්නේ.
පින්වත් ජීවක, මෙහිලා භික්ෂුව එක්තරා ගමක් හෝ නියම්ගමක් හෝ ඇසුරු කොට වාසය කරනවා. ඉතින් ඒ භික්ෂුව මෛත්‍රී සහගත සිතින් එක් දිශාවකට පතුරුවා වාසය කරනවා. ඒ අයුරින් ම දෙවෙනි දිශාවට ත්, තුන්වෙනි දිශාවට ත්, සිව්වෙනි දිශාවට ත් පතුරුවා වාසය කරනවා. ඔය අයුරින් උඩ-යට-සරසටත් සියළු ආකාරයෙන් ම, සියළු සත්වයන් කෙරෙහි සකලවිධ ලෝකයට ම විපුල වූ, මහද්ගත වූ, අප්‍රමාණ වූ මෛත්‍රී සහගත සිතින් යුතුව, අවෛරයෙන් යුතුව, අව්‍යාපාදයෙන් යුතුව පතුරුවා වාසය කරනවා.
එතකොට ගෘහපතියෙක් හෝ ගෘහපති පුත්‍රයෙක් හෝ ඒ භික්ෂුවට පසු දින දානයට ආරාධනා කරනවා. ඒ භික්ෂුව එයට කැමැතිව ඒ ඇරයුම පිළිගන්නවා. ඉන්පසුව ඒ භික්ෂුව ඒ රැය ඇවෑමෙන් පසුදින උදේ වරුවේ සිවුරු හැඳ පොරවා පාත්තරය ද ගෙන එම ගෘහපතියා ගේ හෝ ගෘහපති පුත්‍රයාගේ නිවසට පැමිණෙනවා. පැමිණ පණවන ලද අසුනෙහි වැඩ සිටිනවා. එතකොට ඒ ගෘහපතියා හෝ ගෘහපති පුත්‍රයා හෝ ප්‍රණීත වූ පිණ්ඩපාතයෙන් වළඳවනවා. අර භික්ෂුවට ඒ ගැන මෙවැනි අදහසක් ඇති වෙන්නේ නෑ. ඒ කියන්නේ, ‘මේ ගෘහපතියා හෝ ගෘහපති පුත්‍රයා හෝ ප්‍රණීත පිණ්ඩපාතයකින් මාව වළඳවනවා නම් හොඳයි. අහෝ! ඒකාන්තයෙන් ම මේ ගෘහපතියා හෝ ගෘහපති පුත්‍රයා හෝ ආයෙමත් දවසකත් මේ ආකාර වූ ප්‍රණීත පිණ්ඩපාතයකින් මාව වළඳවනවා නම් තමයි හොඳ’ කියා. මෙබඳු අදහසක් ඒ භික්ෂුව තුළ ඇතිවන්නේ නෑ. ඒ භික්ෂුව එම පිණ්ඩපාතයට ඇලුම් නො කොට එහි රසයට මුසපත් නො වී, එහි සිත නො ගැලී, එහි ආදීනව දකිමින්, ඒ කෙරෙහි ඇති ආශාව දුරු වී යන ආකාරයේ ප්‍රඥාවකින් යුතුව ඒ පිණ්ඩපාතය වළඳනවා.
පින්වත් ජීවක, මේ ගැන ඔබ කුමක් ද සිතන්නේ? එතකොට ඒ භික්ෂුව ඒ කාලපරිච්ඡේදයේ දී තමාට හිංසා පිණිස ද සිතන්නේ? එසේත් නැත්නම්, අනුන්ට හිංසා පිණිස ද සිතන්නේ? එසේත් නැත්නම්, තමාට ත් අනුන්ට ත් හිංසා පිණිස ද සිතන්නේ?”
“ස්වාමීනී, එය එසේ නොවේ ම යි.”
“පින්වත් ජීවක, ඒ භික්ෂුව ඒ කාල පරිච්ඡේදයෙහි නිවැරදි වූ ම භෝජනයක් නොවේ ද වළඳන්නේ?”
“ස්වාමීනී, ඒ එසේ ම යි. ස්වාමීනී, මා මෙකරුණත් අසා තිබෙනවා. එනම්, මහා බ්‍රහ්මරාජයා මෛත්‍රී විහරණයෙන් යුක්තයි කියල. ඒ කාරණය අද මා විසින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේව දෑසින් දැක සාක්ෂි වශයෙන් ම දැකගත්තා. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වනාහී මෛත්‍රී විහරණයෙන් යුතුව වැඩ සිටින සේක.”
“පින්වත් ජීවක, යම් රාගයකින්, යම් ද්වේෂයකින්, යම් මෝහයකින් ව්‍යාපාදයක් ඇතිවෙනවා ද, එයට හේතු භූත වන ඒ රාගය ත්, ඒ ද්වේෂය ත්, ඒ මෝහය ත් තථාගතයන් තුළ ප්‍රහාණය වෙල යි තියෙන්නෙ. මුලින් ම උදුරයි තියෙන්නෙ. කරටිය නැසූ තල් ගසක් සෙයින් කරල යි තියෙන්නෙ. එය අභාවයට පමුණුවල යි තියෙන්නෙ. යළි කිසිදා නූපදින ස්වභාවයට පත් කරලයි තියෙන්නෙ. එනිසා පින්වත් ජීවක, ඉතින් ඔබ විසින් ඔය කරුණ මුල් කොට පවසන ලද ඒ ඔබ ගේ බස මා අනුමත කරනවා.” “ස්වාමීනී, ඒ කරුණ ම සඳහා ම යි මා එය පවසන ලද්දේ.”
“පින්වත් ජීවක, මෙහිලා භික්ෂුව එක්තරා ගමක් හෝ නියම්ගමක් හෝ ඇසුරු කොට වාසය කරනවා. ඉතින් ඒ භික්ෂුව කරුණා සහගත සිතින් ….(පෙ)…. මුදිතා සහගත සිතින් ….(පෙ)…. උපේක්ෂා සහගත සිතින් එක් දිශාවකට පතුරුවා වාසය කරනවා. ඒ අයුරින් ම දෙවෙනි දිශාවට ත්, තුන්වෙනි දිශාවට ත්, සිව්වෙනි දිශාවට ත් පතුරුවා වාසය කරනවා. ඔය අයුරින් උඩ-යට-සරසට ත් සියළු ආකාරයෙන් ම, සියළු සත්වයන් කෙරෙහි සකලවිධ ලෝකයට ම විපුල වූ, මහද්ගත වූ, අප්‍රමාණ වූ උපේක්ෂා සහගත සිතින් යුතුව, අවෛරයෙන් යුතුව, අව්‍යාපාදයෙන් යුතුව පතුරුවා වාසය කරනවා.
එතකොට ගෘහපතියෙක් හෝ ගෘහපති පුත්‍රයෙක් හෝ ඒ භික්ෂුවට පසු දින දානයට ආරාධනා කරනවා. ඒ භික්ෂුව එයට කැමැතිව ඇරයුම පිළිගන්නවා. ඉන්පසුව ඒ භික්ෂුව ඒ රැය ඇවෑමෙන්, පසුදින උදේ වරුවේ සිවුරු හැඳ පොරවා පාත්තරය ද ගෙන එම ගෘහපතියා ගේ හෝ ගෘහපති පුත්‍රයාගේ නිවසට පැමිණෙනවා. පැමිණ පණවන ලද අසුනෙහි වැඩ සිටිනවා. එතකොට ඒ ගෘහපතියා හෝ ගෘහපති පුත්‍රයා හෝ ප්‍රණීත වූ පිණ්ඩපාතයෙන් වළඳවනවා. අර භික්ෂුවට ඒ ගැන මෙවැනි අදහසක් ඇති වෙන්නේ නෑ. ඒ කියන්නේ, ‘මේ ගෘහපතියා හෝ ගෘහපති පුත්‍රයා හෝ ප්‍රණීත පිණ්ඩපාතයකින් මාව වළඳවනවා නම් හොඳයි. අහෝ! ඒකාන්තයෙන් ම මේ ගෘහපතියා හෝ ගෘහපති පුත්‍රයා හෝ ආයෙමත් දවසකත් මේ ආකාර වූ ප්‍රණීත පිණ්ඩපාතයකින් මාව වළඳවනවා නම් තමයි හොඳ’ කියා. මෙබඳු අදහසක් ඒ භික්ෂුව තුළ ඇතිවන්නේ නෑ. ඒ භික්ෂුව එම පිණ්ඩපාතයට ඇලුම් නො කොට එහි රසයට මුසපත් නො වී, එහි සිත නො ගැලී, එහි ආදීනව දකිමින්, ඒ කෙරෙහි ඇති ආශාව දුරු වී යන ආකාරයේ ප්‍රඥාවකින් යුතුව, ඒ පිණ්ඩපාතය වළඳනවා.
පින්වත් ජීවක, මේ ගැන ඔබ කුමක් ද සිතන්නේ? එතකොට ඒ භික්ෂුව ඒ කාලපරිච්ඡේදයේ දී තමාට හිංසා පිණිස ද සිතන්නේ? එසේත් නැත්නම්, අනුන්ට හිංසා පිණිස ද සිතන්නේ? එසේත් නැත්නම්, තමාටත් අනුන්ටත් හිංසා පිණිස ද සිතන්නේ?”
“ස්වාමීනී, එය එසේ නොවේ ම යි.”
“පින්වත් ජීවක, ඒ භික්ෂුව ඒ කාල පරිච්ඡේදයෙහි නිවැරදි වූ ම භෝජනයක් නොවේ ද වළඳන්නේ?”
“ස්වාමීනී, ඒ එසේ ම යි. ස්වාමීනී, මා මෙකරුණත් අසා තිබෙනවා. එනම් මහා බ්‍රහ්මරාජයා උපේක්ෂා විහරණයෙන් යුක්තයි කියල. ඒ කාරණය අද මා විසින් භාග්‍යවතුන් වහන්සේව දෑසින් දැක සාක්ෂි වශයෙන් ම දැකගත්තා. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ වනාහී උපේක්ෂා විහරණයෙන් යුතුව වැඩ සිටින සේක.”
“පින්වත් ජීවක, යම් රාගයකින්, යම් ද්වේෂයකින්, යම් මෝහයකින් ව්‍යාපාදයක් ඇති වෙනවා ද, එයට හේතු භූත වන ඒ රාගය ත්, ඒ ද්වේෂය ත්, ඒ මෝහය ත් තථාගතයන් තුළ ප්‍රහාණය වෙල යි තියෙන්නෙ. මුලින් ම උදුරයි තියෙන්නෙ. කරටිය නැසූ තල් ගසක් සෙයින් කරලයි තියෙන්නෙ. එය අභාවයට පමුණුවලයි තියෙන්නෙ. යළි කිසිදා නූපදින ස්වභාවයට පත් කරලයි තියෙන්නෙ. එනිසා පින්වත් ජීවක, ඉතින් ඔබ විසින් ඔය කරුණ මුල් කොට පවසන ලද ඒ ඔබ ගේ බස මා අනුමත කරනවා.” “ස්වාමීනී, ඒ කරුණ ම සඳහා ම යි මා එය පවසන ලද්දේ.”
“ඉතින් පින්වත් ජීවක, යම් කිසි කෙනෙක් තථාගතයන් වහන්සේට වේවා තථාගත ශ්‍රාවකයෙකුට වේවා දානයක් පිණිස සතුන් මරයි ද, ඔහු පස් කරුණකින් බොහෝ පව් රැස්කර ගන්නවා. ඔහු මේ ආකාරයෙන් යම් කිසි කරුණක් පවසයි ද, ‘යව්, අසවල් සතාව රැගෙන වරෙව්’ කියල. මේ අණකිරීම නම් වූ පළමුවෙනි කරුණෙනුත් බොහෝ පව් රැස් කර ගන්නවා. ඉතින් ඒ සතා බියෙන් වෙව්ලද්දී, බෙල්ලෙන් ඇදගෙන එද්දී යම් දුකක් දොම්නසක් විඳී ද, මේ දෙවෙනි කරුණෙනුත් බොහෝ පව් රැස් කර ගන්නවා. එතකොට ඔහු මෙවැනි යම් කරුණක් පවසයි ද, ‘යව්, මේ සතාව මරව්’ කියල. මේ තුන්වන කරුණෙනුත් බොහෝ පව් රැස් කර ගන්නවා. ඉතින් ඒ සතා ඝාතනය කරනු ලබද්දී, යම් දුකක් දොම්නසක් විඳී ද, මේ සතරවෙනි කරුණෙනුත් බොහෝ පව් රැස් කර ගන්නවා. ඒ වගේ ම යම් කෙනෙක් තථාගතයන් වහන්සේ හෝ තථාගත ශ්‍රාවකයෙකු හෝ අකැප වූ මසින් වැළඳීමක් ගැන ඝටා චෝදනා කොට පවසයි ද, මේ පස්වෙනි කරුණෙනුත් බොහෝ පව් රැස් කර ගන්නවා.
පින්වත් ජීවක, යමෙක් තථාගතයන් වහන්සේ හෝ තථාගත ශ්‍රාවකයෙකු හෝ උදෙසා සතුන් මරයි ද, හේ ඔය පස් කරුණෙන් බොහෝ පව් රැස් කර ගන්නවා.
මෙසේ වදාළ කල්හි කෝමාරභච්ච ජීවක මෙකරුණ සැළ කළා. “ස්වාමීනී, ආශ්චර්ය යි! ස්වාමීනී, අද්භූත යි! ස්වාමීනී, භික්ෂූන් වහන්සේලා කැප වූ ආහාරයක් ම යි වළඳන්නේ. ස්වාමීනී, භික්ෂූන් වහන්සේලා නිවැරදි වූ ආහාරයක් ම යි වළඳන්නේ. ස්වාමීනී, ඉතාමත් සුන්දර යි ….(පෙ)…. භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අද පටන් දිවි තිබෙන තුරාවට මා තෙරුවන් සරණ ගිය උපාසකයෙකු වශයෙන් පිළිගන්නා සේක්වා!”
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
කොමාරභච්ච ජීවක හට වදාළ දෙසුම නිමා විය.
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/mn2_2-1-5/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M