අංගුත්තර නිකාය

ඡක්ක නිපාතෝ

6.1.3.6. මහා කච්චාන සුත්තං

6.1.3.6. මහා කච්චාන තෙරුන් වදාළ දෙසුම

සාවත්ථිනිදානං …….

සැවැත් නුවර දී ය …….

තත්‍ර ඛෝ ආයස්මා මහාකච්චානෝ භික්ඛූ ආමන්තේසි, ආවුසෝ භික්ඛවේති. ආවුසෝති ඛෝ තේ භික්ඛූ ආයස්මතෝ මහාකච්චානස්ස පච්චස්සෝසුං. ආයස්මා මහාකච්චානෝ ඒතදවෝච:

එකල්හී ආයුෂ්මත් මහා කච්චානයන් වහන්සේ ‘ආයුෂ්මත් මහණෙනි’ යි කියා භික්ෂූන් අමතා වදාළ සේක. ‘ආයුෂ්මතුන් වහන්සැ’යි ඒ භික්ෂූහු ආයුෂ්මත් මහා කච්චානයන් වහන්සේට පිළිවදන් දුන්හ. ආයුෂ්මත් මහා කච්චානයන් වහන්සේ මෙය වදාළ සේක.

අච්ඡරියං ආවුසෝ අබ්භුතං ආවුසෝ යාව සුභාසිතං චිදං තේන භගවතා ජානතා පස්සතා අරහතා සම්මාසම්බුද්ධේන සම්බාධේ ඕකාසාධිගමෝ අනුබුද්ධෝ සත්තානං විසුද්ධියා සෝකපරිද්දවානං සමතික්කමාය දුක්ඛදෝමනස්සානං අත්ථංගමාය ඤායස්ස අධිගමාය. නිබ්බානස්ස සච්ඡිකිරියාය යදිදං ඡ අනුස්සතිට්ඨානානි. කතමානි ඡ:

“ආයුෂ්මත්නි, ආශ්චර්යයකි! ආයුෂ්මත්නි, අද්භූත දෙයකි! මේ වනාහී සුභාෂිතයක් ම ය. ඒ සියල්ල දන්නා සියල්ල දක්නා භාග්‍යවත් වූ අරහත් වූ සම්මා සම්බුදුරජාණන් වහන්සේ විසින් සත්වයන්ගේ පිරිසිදු බව පිණිස ත්, ශෝක වැළපීම් ඉක්මවීම පිණිස ත්, දුක් දොම්නස් නැතිවීම පිණිස ත්, නිවන් මග අවබෝධ වීම පිණිස ත්, නිවන සාක්ෂාත් කිරීම පිණිස ත්, පංච කාම ගුණය නම් වූ කරදර මධ්‍යයෙහි ඉඩ අවකාශ ලබාගැනීම අවබෝධ කරන ලද්දේ ය. එනම් මේ සයක් වූ සිහි කරන කරුණු ය. ඒ කවර සයක් ද යත්;

(1) ඉධාවුසෝ අරියසාවකෝ තථාගතං අනුස්සරති. “ඉතිපි සෝ භගවා අරහං ….(පෙ)…. සත්ථා දේවමනුස්සානං බුද්ධෝ භගවා”ති, යස්මිං ආවුසෝ සමයේ අරියසාවකෝ තථාගතං අනුස්සරති, නේවස්ස තස්මිං සමයේ රාගපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න දෝසපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න මෝහපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, උජුගතමේවස්ස තස්මිං සමයේ චිත්තං හෝති, නික්ඛන්තං මුත්තං වුට්ඨිතං ගේධම්හා. ‘ගේධෝ’ති ඛෝ ආවුසෝ පඤ්චන්නේතං කාමගුණානං අධිවචනං. ස ඛෝ සෝ ආවුසෝ අරියසාවකෝ සබ්බසෝ ආකාසසමේන චේතසා විහරති විපුලේන මහග්ගතේන අප්පමාණේන අවේරේන අබ්‍යාපජ්ජේන. ඉදම්පි ඛෝ ආවුසෝ ආරම්මණං කරිත්වා ඒවමිධේකච්චේ සත්තා විසුද්ධිධම්මා භවන්ති.

1. ආයුෂ්මත්නි, මෙහිලා ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ තථාගතයන් සිහි කරයි. එනම් ‘ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මේ මේ කරුණින් අරහං වන සේක. ….(පෙ)…. සත්ථා දේවමනුස්සානං වන සේක. බුද්ධ වන සේක. භගවා වන සේක’ යනුවෙනි. ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවකයා යම් කලෙක තථාගතයන් සිහි කරයි නම්, එසමයෙහි ඔහු තුළ රාගයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. ද්වේෂයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. මෝහයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. එසමයෙහි ඔහුගේ සිත ගේධයෙන් නික්මුණේ, මිදුණේ, නැගී සිටියේ, තථාගතයන් වහන්සේගේ ගුණ අරභයා ඍජු බවට පත්වූයේ වෙයි. ආයුෂ්මත්නි, ගේධ යනු මෙය පංචකාම ගුණයන්ට කියන්නා වූ නමකි. ආයුෂ්මත්නි, ඒ ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සර්වප්‍රකාරයෙන් ම අහස සම වූ සිතින් විපුල වූ මහද්ගත වූ අප්‍රමාණ වූ අවෛරී නිදුක් සිතින් වාසය කරයි. ආයුෂ්මත්නි, මෙය ත් අරමුණු කොට මෙහිලා ඇතැම් සත්වයෝ මෙසේ පිරිසිදු ස්වභාවයට පත්වෙති.

(2) පුන ච පරං ආවුසෝ අරියසාවකෝ ධම්මං අනුස්සරති: “ස්වාක්ඛාතෝ භගවතා ධම්මෝ ….(පෙ)…. පච්චත්තං වේදිතබ්බෝ විඤ්ඤූහී”ති. යස්මිං ආවුසෝ සමයේ අරියසාවකෝ ධම්මං අනුස්සරති, නේවස්ස තස්මිං සමයේ රාගපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න දෝසපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න මෝහපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, උජුගතමේවස්ස තස්මිං සමයේ චිත්තං හෝති, නික්ඛන්තං මුත්තං වුට්ඨිතං ගේධම්හා. ‘ගේධෝ’ති ඛෝ ආවුසෝ පඤ්චන්නේතං කාමගුණානං අධිවචනං. ස ඛෝ සෝ ආවුසෝ අරියසාවකෝ සබ්බසෝ ආකාසසමේන චේතසා විහරති විපුලේන මහග්ගතේන අප්පමාණේන අවේරේන අබ්‍යාපජ්ජේන. ඉදම්පි ඛෝ ආවුසෝ ආරම්මණං කරිත්වා ඒවමිධේකච්චේ සත්තා විසුද්ධිධම්මා භවන්ති.

2. තව ද ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ ධර්මය සිහි කරයි. එනම් ‘භාග්‍යවතුන් වහන්සේ විසින් වදාරණ ලද ධර්මය ස්වාක්ඛාත වන සේක. ….(පෙ)…. පච්චත්තං වේදිතබ්බෝ විඤ්ඤූහී වන සේක’ යනුවෙනි. ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවකයා යම් කලෙක ධර්මය සිහි කරයි නම්, එසමයෙහි ඔහු තුළ රාගයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. ද්වේෂයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. මෝහයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. එසමයෙහි ඔහුගේ සිත ගේධයෙන් නික්මුණේ, මිදුණේ, නැගී සිටියේ, ධර්මයේ ගුණ අරභයා ඍජු බවට පත්වූයේ වෙයි. ආයුෂ්මත්නි, ගේධ යනු මෙය පංචකාම ගුණයන්ට කියන්නා වූ නමකි. ආයුෂ්මත්නි, ඒ ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සර්වප්‍රකාරයෙන් ම අහස සම වූ සිතින් විපුල වූ මහද්ගත වූ අප්‍රමාණ වූ අවෛරී නිදුක් සිතින් වාසය කරයි. ආයුෂ්මත්නි, මෙය ත් අරමුණු කොට මෙහිලා ඇතැම් සත්වයෝ මෙසේ පිරිසිදු ස්වභාවයට පත් වෙති.

(3) පුන ච පරං ආවුසෝ අරියසාවකෝ සංඝං අනුස්සරති: “සුප්පටිපන්නෝ භගවතෝ සාවකසංඝෝ ….(පෙ)…. අනුත්තරං පුඤ්ඤක්ඛෙත්තං ලෝකස්සා”ති. යස්මිං ආවුසෝ සමයේ අරියසාවකෝ සංඝං අනුස්සරති, නේවස්ස තස්මිං සමයේ රාගපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න දෝසපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න මෝහපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, උජුගතමේවස්ස තස්මිං සමයේ චිත්තං හෝති, නික්ඛන්තං මුත්තං වුට්ඨිතං ගේධම්හා. ‘ගේධෝ’ති ඛෝ ආවුසෝ පඤ්චන්නේතං කාමගුණානං අධිවචනං. ස ඛෝ සෝ ආවුසෝ අරියසාවකෝ සබ්බසෝ ආකාසසමේන චේතසා විහරති විපුලේන මහග්ගතේන අප්පමාණේන අවේරේන අබ්‍යාපජ්ජේන. ඉදම්පි ඛෝ ආවුසෝ ආරම්මණං කරිත්වා ඒවමිධේකච්චේ සත්තා විසුද්ධිධම්මා භවන්ති.

3. තව ද ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සංඝයා සිහි කරයි. එනම් ‘භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ශ්‍රාවක සංඝයා වහන්සේ සුපටිපන්න වන සේක. ….(පෙ)…. ලෝකයාගේ අනුත්තර පින්කෙත වන සේක’ යනුවෙනි. ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවකයා යම් කලෙක සංඝයා සිහි කරයි නම්, එසමයෙහි ඔහු තුළ රාගයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. ද්වේෂයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. මෝහයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. එසමයෙහි ඔහුගේ සිත ගේධයෙන් නික්මුණේ, මිදුණේ, නැගී සිටියේ, සංඝයාගේ ගුණ අරභයා ඍජු බවට පත්වූයේ වෙයි. ආයුෂ්මත්නි, ගේධ යනු මෙය පංචකාම ගුණයන්ට කියන්නා වූ නමකි. ආයුෂ්මත්නි, ඒ ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සර්වප්‍රකාරයෙන් ම අහස සම වූ සිතින් විපුල වූ මහද්ගත වූ අප්‍රමාණ වූ අවෛරී නිදුක් සිතින් වාසය කරයි. ආයුෂ්මත්නි, මෙය ත් අරමුණු කොට මෙහිලා ඇතැම් සත්වයෝ මෙසේ පිරිසිදු ස්වභාවයට පත්වෙති.

(4) පුන ච පරං ආවුසෝ අරියසාවකෝ අත්තනෝ සීලානි අනුස්සරති: අඛණ්ඩානි ….(පෙ)…. සමාධිසංවත්තනිකානි. යස්මිං ආවුසෝ සමයේ අරියසාවකෝ අත්තනෝ සීලං අනුස්සරති, නේවස්ස තස්මිං සමයේ රාගපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න දෝසපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න මෝහපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, උජුගතමේවස්ස තස්මිං සමයේ චිත්තං හෝති, නික්ඛන්තං මුත්තං වුට්ඨිතං ගේධම්හා. ‘ගේධෝ’ති ඛෝ ආවුසෝ පඤ්චන්නේතං කාමගුණානං අධිවචනං. ස ඛෝ සෝ ආවුසෝ අරියසාවකෝ සබ්බසෝ ආකාසසමේන චේතසා විහරති විපුලේන මහග්ගතේන අප්පමාණේන අවේරේන අබ්‍යාපජ්ජේන. ඉදම්පි ඛෝ ආවුසෝ ආරම්මණං කරිත්වා ඒවමිධේකච්චේ සත්තා විසුද්ධිධම්මා භවන්ති.

4. තව ද ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ තමාගේ සිල් සිහි කරයි. එනම් ‘කඩ නොවූ ත්, ….(පෙ)…. සමාධිය පිණිස පවතින්නා වූ ත් තමාගේ සිල් සිහි කරයි. ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවකයා යම් කලෙක සීලය සිහි කරයි නම්, එසමයෙහි ඔහු තුළ රාගයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. ද්වේෂයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. මෝහයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. එසමයෙහි ඔහුගේ සිත ගේධයෙන් නික්මුණේ, මිදුණේ, නැගී සිටියේ, සීලය අරභයා ඍජු බවට පත්වූයේ වෙයි. ආයුෂ්මත්නි, ගේධ යනු මෙය පංචකාම ගුණයන්ට කියන්නා වූ නමකි. ආයුෂ්මත්නි, ඒ ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සර්වප්‍රකාරයෙන් ම අහස සම වූ සිතින් විපුල වූ මහද්ගත වූ අප්‍රමාණ වූ අවෛරී නිදුක් සිතින් වාසය කරයි. ආයුෂ්මත්නි, මෙය ත් අරමුණු කොට මෙහිලා ඇතැම් සත්වයෝ මෙසේ පිරිසිදු ස්වභාවයට පත්වෙති.

(5) පුන ච පරං ආවුසෝ අරියසාවකෝ අත්තනෝ චාගං අනුස්සරති: “ලාභා වත මේ, සුලද්ධං වත මේ ….(පෙ)…. යාචයෝගෝ දානසංවිභාගරතෝ”ති. යස්මිං ආවුසෝ සමයේ අරියසාවකෝ අත්තනෝ චාගං අනුස්සරති, නේවස්ස තස්මිං සමයේ රාගපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න දෝසපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න මෝහපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, උජුගතමේවස්ස තස්මිං සමයේ චිත්තං හෝති, නික්ඛන්තං මුත්තං වුට්ඨිතං ගේධම්හා. ‘ගේධෝ’ති ඛෝ ආවුසෝ පඤ්චන්නේතං කාමගුණානං අධිවචනං. ස ඛෝ සෝ ආවුසෝ අරියසාවකෝ සබ්බසෝ ආකාසසමේන චේතසා විහරති විපුලේන මහග්ගතේන අප්පමාණේන අවේරේන අබ්‍යාපජ්ජේන. ඉදම්පි ඛෝ ආවුසෝ ආරම්මණං කරිත්වා ඒවමිධේකච්චේ සත්තා විසුද්ධිධම්මා භවන්ති.

5. තව ද ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ තමාගේ ත්‍යාග ගුණය සිහි කරයි. එනම් ‘ඒකාන්තයෙන් ම මට ලාභයකි. ඒකාන්තයෙන් ම මට මනා වූ ලැබීමකි. ….(පෙ)…. අනුන්ගේ ඉල්ලීමට සුදුස්සෙක්මි. දන් බෙදීමෙහි ඇලී සිටිමි’ යි තම ත්‍යාග ගුණය සිහි කරයි. ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවකයා යම් කලෙක ත්‍යාගය සිහි කරයි නම්, එසමයෙහි ඔහු තුළ රාගයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. ද්වේෂයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. මෝහයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. එසමයෙහි ඔහුගේ සිත ගේධයෙන් නික්මුණේ, මිදුණේ, නැගී සිටියේ, ත්‍යාගය අරභයා ඍජු බවට පත්වූයේ වෙයි. ආයුෂ්මත්නි, ගේධ යනු මෙය පංචකාම ගුණයන්ට කියන්නා වූ නමකි. ආයුෂ්මත්නි, ඒ ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සර්වප්‍රකාරයෙන් ම අහස සම වූ සිතින් විපුල වූ මහද්ගත වූ අප්‍රමාණ වූ අවෛරී නිදුක් සිතින් වාසය කරයි. ආයුෂ්මත්නි, මෙය ත් අරමුණු කොට මෙහිලා ඇතැම් සත්වයෝ මෙසේ පිරිසිදු ස්වභාවයට පත්වෙති.

(6) පුන ච පරං ආවුසෝ අරියසාවකෝ දේවතා අනුස්සරති: “සන්ති දේවා චාතුමහාරාජිකා ….(පෙ)…. සන්ති දේවා තතුත්තරි. යථා රූපාය සද්ධාය සමන්නාගතා තා දේවතා ඉතෝ චුතා තත්ථ උප්පන්නා, මය්හම්පි තථාරූපා සද්ධා සංවිජ්ජති. යථාරූපේන සීලේන ….(පෙ)…. සුතේන ….(පෙ)…. චාගේන ….(පෙ)…. පඤ්ඤාය සමන්නාගතා තා දේවතා ඉතෝ චුතා තත්ථ උප්පන්නා, මය්හම්පි තථාරූපා පඤ්ඤා සංවිජ්ජතීති. යස්මිං ආවුසෝ සමයේ අරියසාවකෝ අත්තනෝ ච තාසඤ්ච දේවතානං සද්ධඤ්ච සීලඤ්ච සුතඤ්ච චාගඤ්ච පඤ්ඤඤ්ච අනුස්සරති, නේවස්ස තස්මිං සමයේ රාගපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න දෝසපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, න මෝහපරියුට්ඨිතං චිත්තං හෝති, උජුගතමේවස්ස තස්මිං සමයේ චිත්තං හෝති, නික්ඛන්තං මුත්තං වුට්ඨිතං ගේධම්හා. ‘ගේධෝ’ති ඛෝ ආවුසෝ පඤ්චන්නේතං කාමගුණානං අධිවචනං. ස ඛෝ සෝ ආවුසෝ අරියසාවකෝ සබ්බසෝ ආකාසසමේන චේතසා විහරති විපුලේන මහග්ගතේන අප්පමාණේන අවේරේන අබ්‍යාපජ්ජේන. ඉදම්පි ඛෝ ආවුසෝ ආරම්මණං කරිත්වා ඒවමිධේකච්චේ සත්තා විසුද්ධිධම්මා භවන්ති.

6. තව ද ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ දේවතානුස්සතිය වඩයි. එනම් ‘චාතුර්මහාරාජික දෙවිවරු ඇත්තාහ. තව්තිසාවැසි දෙවිවරු ඇත්තාහ. යාම දෙවිවරු ඇත්තාහ. තුසිත දෙවිවරු ඇත්තාහ. නිම්මාණරතී දෙවිවරු ඇත්තාහ. පරනිම්මිත වසවත්තී දෙවිවරු ඇත්තාහ. බ්‍රහ්මකායික දෙවිවරු ඇත්තාහ. එයටත් ඉහළ තලවල දෙවිවරු ඇත්තාහ. යම්බඳු වූ ශ්‍රද්ධාවකින් යුතු ඒ දෙවිවරු මේ මනුලොවින් චුත ව එහි උපන්නාහු නම් මා තුළ ද එබඳු වූ ශ්‍රද්ධාවක් දකින්නට ලැබෙයි. යම්බඳු වූ සීලයකින් ….(පෙ)…. යම්බඳු වූ ශ්‍රැතයකින් ….(පෙ)…. යම්බඳු වූ ත්‍යාගයකින් ….(පෙ)…. යම්බඳු වූ ප්‍රඥාවකින් යුතු ඒ දෙවිවරු මේ මනුලොවින් චුත ව එහි උපන්නාහු නම් මා තුළ ද එබඳු වූ ප්‍රඥාවක් දකින්නට ලැබෙයි’ යනුවෙනි. ආයුෂ්මත්නි, ආර්ය ශ්‍රාවකයා යම් කලෙක තමාගේ ත්, ඒ දෙවියන්ගේ ත් ශ්‍රද්ධාව ත්, සීලය ත්, ශ්‍රැතය ත්, ත්‍යාගය ත්, ප්‍රඥාව ත් සිහි කරයි නම්, එසමයෙහි ඔහු තුළ රාගයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. ද්වේෂයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. මෝහයෙන් යට කොට ගත් සිතක් නැත්තේ ය. එසමයෙහි ඔහුගේ සිත ගේධයෙන් නික්මුණේ, මිදුණේ, නැගී සිටියේ, දෙවියන් අරභයා ඍජු බවට පත්වූයේ වෙයි. ආයුෂ්මත්නි, ගේධ යනු මෙය පංචකාම ගුණයන්ට කියන්නා වූ නමකි. ආයුෂ්මත්නි, ඒ ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ සර්වප්‍රකාරයෙන් ම අහස සම වූ සිතින් විපුල වූ මහද්ගත වූ අප්‍රමාණ වූ අවෛරී නිදුක් සිතින් වාසය කරයි. ආයුෂ්මත්නි, මෙය ත් අරමුණු කොට මෙහිලා ඇතැම් සත්වයෝ මෙසේ පිරිසිදු ස්වභාවයට පත්වෙති.

අච්ඡරියං ආවුසෝ අබ්භුතං ආවුසෝ යාවඤ්චිදං තේන භගවතා ජානතා පස්සතා අරහතා සම්මාසම්බුද්ධේන සම්බාධේ ඕකාසාධිගමෝ අනුබුද්ධෝ සත්තානං විසුද්ධියා සෝකපරිද්දවානං සමතික්කමාය දුක්ඛදෝමනස්සානං අත්ථංගමාය ඤායස්ස අධිගමාය නිබ්බානස්ස සච්ඡිකිරියාය යදිදං ඉමානි ඡ අනුස්සති ඨානානීති.

ආයුෂ්මත්නි, ආශ්චර්යයකි! ආයුෂ්මත්නි, අද්භූත දෙයකි! මේ වනාහී සුභාෂිතයක් ම ය. ඒ සියල්ල දන්නා සියල්ල දක්නා භාග්‍යවත් වූ අරහත් වූ සම්මා සම්බුදුරජාණන් වහන්සේ විසින් සත්වයන්ගේ පිරිසිදු බව පිණිස ත්, ශෝක වැළපීම් ඉක්මවීම පිණිස ත්, දුක් දොම්නස් නැතිවීම පිණිස ත්, නිවන් මග අවබෝධ වීම පිණිස ත්, නිවන සාක්ෂාත් කිරීම පිණිස ත්, පංච කාම ගුණය නම් වූ කරදර මධ්‍යයෙහි ඉඩ අවකාශ ලබාගැනීම අවබෝධ කරන ලද්දේ ය. එනම් මේ සයක් වූ සිහි කරන කරුණු ය.

සාදු! සාදු!! සාදු!!!

මහාකච්චාන සූත්‍රය නිමා විය.

ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/an4_6-1-3-6/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M