මහණෙනි, මෘගරාජ වූ සිංහ තෙමේ හවස් වරුවෙහි ලැග සිටි තැනින් කලඑළි බසියි. එසේ ලැග සිටි තැනින් නික්ම අවුත් කෙසරු සළා ඇඟ සොළවයි. කෙසරු සළා ඇඟ සොළොවා හාත්පස සිව් දිශාව බලයි. හාත්පස සිව් දිශාව බලා තෙවිටක් සිංහනාද කරයි. එසේ තුන් යලක් සිංහනාද කොට ගොදුරු පිණිස නික්ම යයි.
මහණෙනි, යම් ඒ තිරිසන්ගත ප්‍රාණීහු මෘගරාජ වූ සිංහයාගේ නාදය අසත් ද, එවිට ඔවුහු බොහෝ සෙයින් භීතියට ත්, සංවේගයට ත්, සංත්‍රාසයට ත් පැමිණෙති. ගුලෙහි සිටින සත්තු ගුලට ම රිංගති. ජලයෙහි සිටින සත්තු ජලයට ම පිවිසෙති. වනවාසී සත්තු වනයේ සැඟවෙති. පක්ෂීහු අහසට ඉගිලෙති.
මහණෙනි, ගම් නියම්ගම් රාජධානිවල දැඩි සමින් කළ යොතින් බඳින ලද රජුගේ හස්තීහු සිටිත් ද, ඒ ඇතුන් පවා ඒ බන්ධන සිඳ බිඳ බියට පත් ව මළ මුත්‍රා වගුරවමින් හිස් ලූ ලූ අත පලා යති. මහණෙනි, මෘගරාජ සිංහයා යනු තිරිසන්ගත ප්‍රාණීන් හට මේ සා මහා ඉර්ධිමත්, මේ සා මහේශාක්‍ය වූ, මේ සා මහානුභාව වූ සතෙකි.
එසෙයින් ම මහණෙනි, යම් කලෙක අරහත් සම්මා සම්බුදු, විජ්ජාචරණ සම්පන්න, සුගත, ලෝකවිදූ, අනුත්තරෝ පුරිසදම්ම සාරථී, සත්ථ දේවමනුස්සානං, බුද්ධ, භගවා යන ගුණයෙන් යුතු තථාගතයන් වහන්සේ ලෝකයෙහි උපදිත් ද, ඒ තථාගතයන් වහන්සේ ‘සක්කාය යනු මෙය යි, සක්කාය හටගැනීම යනු මෙය යි, සක්කාය නිරුද්ධ වීම යනු මෙය යි, සක්කාය නිරුද්ධ වීමේ ප්‍රතිපදාව යනු මෙය යි’ වශයෙන් ධර්මය දේශනා කරයි ද, එකල්හී මහණෙනි, යම් ඒ දීර්ඝායුෂ්කල්ප වූ මනා පැහැයෙන් යුතු සැප බහුල වූ උසස් විමානයන්හි චිරාත් කල් සිටින්නා වූ යම් දෙවිවරු ඇද්ද, ඔවුනුත් තථාගතයන් වහන්සේගේ ධර්ම දේශනාව අසා බොහෝ සෙයින් භීතියට ත්, සංවේගයට ත්, සංත්‍රාසයට ත් පැමිණෙති. ‘භවත්නී, ඒකාන්තයෙන් ම අපි අනිත්‍ය ව සිටිමින් නිත්‍ය යැයි සිතුවෙමු. භවත්නී, ඒකාන්තයෙන් ම අපි අස්ථිර ව සිටිමින් ස්ථිර යැයි සිතුවෙමු. භවත්නී, ඒකාන්තයෙන් ම අපි සදාකාලික නැතිව සිටිමින් සදාකාලික යැයි සිතුවෙමු. භවත්නී, අපි වනාහී අනිත්‍ය වූවෝ වෙමු. අස්ථිර වූවෝ වෙමු. අශාස්වත වූවෝ වෙමු. පංච උපදානස්කන්ධයෙහි බැසගත්තෝ වෙමු’ යි.
මහණෙනි, දෙවියන් සහිත ලෝකයෙහි තථාගතයෝ මේ සා මහා ඉර්ධි ඇත්තාහු ය. මේ සා මහේශාක්‍ය ඇත්තාහු ය. මේ සා මහානුභාව ඇත්තාහු ය.
(ගාථා)
යම් කලෙක බුදුරජ තෙමේ විශිෂ්ට ඥානයෙන් අවබෝධ කොට ධර්ම චක්‍රය පවත්වයි ද, දෙවියන් සහිත ලෝකයෙහි ඒ ශාස්තෘ තෙමේ ප්‍රතිපුද්ගල රහිත කෙනෙකි.
සක්කාය ද, එහි නිරෝධය ද, සක්කායේ හටගැනීම ද, දුක් සංසිඳුවන මාර්ගය වූ ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය ද නම් වූයේ ඒ ධර්ම චක්‍රය යි.
යම් දීර්ඝායුෂ ඇති, මනා පැහැ ඇති යශස්වී වූ දෙවිවරු සිටිත් ද, ඔවුහු සිංහනාදයට බිය වූ වනසතුන් පරිද්දෙන් භීතියට ත්, සංත්‍රාසයට ත් පත් වූහ.
භවත්නි, සක්කායෙන් නිදහස් වූ, අට ලෝ දහමට අකම්පිත වූ රහතුන්ගේ වචන ඇසූ අපි වනාහී සක්කාය ඉක්මවා ගත නොහැකි ව නිත්‍ය රහිත ව සිටිමු.
සාදු! සාදු!! සාදු!!!
සීහ සූත්‍රය නිමා විය.
ධර්මදානය උදෙසා පාලි සහ සිංහල අන්තර්ගතය උපුටා ගැනීම https://mahamevnawa.lk/sutta/an2_4-1-4-3/ වෙබ් පිටුවෙනි.
Ver.1.40 - Last Updated On 26-SEP-2020 At 03:14 P.M